1402-ci il Ankara müharibəsindən əvvəl Əmir Teymur Türkləri qıran erməni dəstələrini tutub hüzuruna gətirtdi və ermənilərdən soruşdu:
-Öldürmək yaxşıdırmı?
Ermənilər qorxudan susdular! Teymur davam etdi.
-Yaxşı olmasa öldürməzdiz. Bələkdəki uşaqları hissə-hissə doğramazdız. Özünüzə tikan batmaqdan qorxduğunuz halda kişiləri-qadınları qazığa oturtmazdız. Bunu etdizsə etdiklərinizin necə olduğunu görəcəksiz.
Əmir Teymur əmr verdi. Ermənilər 10 nəfərlik dəstələrə ayrıldı, başları ayaqlarının arasına gələcək şəkildə bağlandı, quyulara dolduruldu və diri-diri torpağa basdırıldılar.
Əmir Teymur türkə zülm edənin sonunun belə olacağını söylədikdən sonra dedi:
-Bir gün tarixçilər bu etdiklərimə görə məni qəddar adlandıracaqlar. Ağıllarına gələni yazacaqlar. Fəqət quru qamışı mürəkkəbə batırıb yazanlar 4 min yox, 4 kərə 100 min deyil, 400 min kərə 100 min baldırı açığın bir türkün aşık sümüyünə dəyməyəcəyini bilsələr və mənim yanmış türk kəndləri, qazığa vurulmuş türk qadınları, divara hörülmüş türk uşaqları önündə ciyərimin necə yandığını bir az insaf edəcəklər. Məni pisləməzlər!
Mənbə: Teymurilər dövləti tarixçisi -Şərafəddin Əl-i Yezdi.
Teref.az