Millətləri millət edən və insanlıq aləmindəki yerlərini müəyyənləşdirən ən mühüm dəyərlərdən biri də o milləti hərtərəfli təmsil edə biləcək böyük şəxsiyyətlərin mövcudluğudur. Ona görə də hər bir millət yetişdirdiyi böyük şəxsiyyətlərini daim gündəmdə saxlamalı, onlara sayğı göstərməlidir ki, gələcək nəsillər onlara bənzəməyə çalışsın, mənsub olduğu milləti yüksəltsinlər. Türk dünyasında belə böyük şəxsiyyətlərdən biri də Turançı romantik hərəkatın ən ünlü nümayəndələrindən Böyük Türkçülük Bulağının ilk çağlayanlarından olan Əhməd Hikmət Bəy Müftüoğludur.
3 iyul 1870-ci ildə İstanbulda ahadan olan Əhməd Hikmət Bəy 7 yaşında ikən atası Yəhya Səzai Əfəndi vəfat etmiş, böyük qardaşı, Dövlət Şurasının üzvü Əhməd Rəfik Bəyin himayəsi altında öncə Süleymaniyə Məhəllə Məktəbini, sonra Soyuqçeşmə Hərbi Rüstiyyəsini, daha sonra isə Aksaray Mahmudiyyə Vəkfi Rüstiyyəsini bitirərək Qalatasaray Sultaniyyəsinə daxil olmuş, 1888-ci ildə buranı bitirərək 1889-cu ildə Xarici İşlər Nazirliyinin Konsulluq Xidmətləri dəftərxanasında məmurluq həyatına başlamışdır.
Konsulluqda məmur olaraq çalışdığı dövrdə boş vaxtlarında fransızcadan əsərlər tərcümə edərək Türkcə qəzet və jurnallarda dərc etdirmiş, lakin bu tərcüməçilik işi Əhməd Hikmət Bəyi təmin etmədiyindən o, artıq tərcüməçilikdən vaz keçmiş, dörd ay senzor vəzifəsində çalışdıqdan sonra öncə Marsilya və Pirəyə, 1890-cı ildə Potiyə, daha sonra isə Kırımın Kerç şəhərinə diplomat olaraq göndərilmiş, 1896-cı ildə İstanbula dönərək 1908-ci ilə qədər Xarici İşlər Nazirliyində məmur olaraq işləmişdir. Bu vəzifələrdə çalışdığı dövrlərdə həm də 1898-ci ildən 1908-ci ilə qədər özünün oxuduğu Qalatasaray Sultaniyyəsində müəllimlik edən Əhməd Hikmət Bəy həm aşağı, həm də yuxarı siniflərdə imla, qiraət, Türkcə və ədəbiyyatdan dərslər demişdir. Bundan sonra bir il Ticarət və Kənd Təsərrüfatı Nazirliyində “Ticarət İşləri Gənəl Müdiri” vəzifəsində çalışdıqdan sonra Xalacyan Əfəndi ilə aralarındakı anlaşılmazlıq üzündən bu vəzifədən istefa vermiş və Xarici İşlər Nazirliyində “Ticarət İşləri Müdiri” vəzifəsində çalışmışdır. 1910-1912-ci illərdə İstanbul Universitetində ədəbiyyat fakultəsinin Alman və Fransız ədəbiyyatı tarixi kafedrasında professor kimi çalışan Əhməd Hikmət Bəy “Balkan hərbi”ndən sonra 1912-ci ildə “Budapeşt Baş Konsulu” təyin edilmişdi. Vəzifəsi ilə əlaqədar olaraq Əhməd Hikmət Bəy İstanbuldan ayrılsa da məqsədləri “Türk” adı daşıyan bütün qövmlərin keçmiş və o dövrdəki əsərlərini, tarixlərini, dillərini, ədəbiyyatlarını, etnoqrafiyalarını, ictimai vəziyyətlərini, mədəniyyətlərini, Türk dünyasının keçmiş və o dövrdəki coğrafiyasını araşdırıb ortaya çıxarmaqla bütün dünyaya yaymaq, Türklüyü və Türkçülüyü yüksəltmək olan “Türk dərnəyi”, “Türk Yurdu”, “Türk Bilgi Dərnəyi”, “Türk Ocağı” olan Türkçülük dərnəkləri və onların orqanlarında 1908-1912-ci illərdə olduğu kimi yurd dışında olduğu dövrlərdə də yaxından iştirak etmiş, sanballı əsərlər nəşr etdirmişdi.
1912-ci ildə Budapeşt Baş Konsulu göndərildiyindən “Türk Yurdu” nun qurucularından biri olan Müftü oğlu Əhməd Hikmət Bəyin yerinə İdarə Heyətinə Ziya Göyalp Bəy seçilmişsə də Müftüoğlu ölümünə qədər bu dərgi ilə əlaqəsini kəsməmiş, Türkçülük yolundakı fəaliyyətini davam etdirmişdir. Böyük Türkçü Macarıstanda diplomat işlədiyi dövrdə burada Türklər haqqında bir çox məruzə və məqalələrlə çıxış etmiş, Türklərin Avropalılar tərəfindən tanınmasına və beləliklə də Avropalıların Türklər haqqındakı yanlış bilgi və qənaətlərinin düzəldilməsinə çalışmış və qismən də olsa buna nail olmuşdu. Bu illərdə böyük Türkçü ədibin bir çox əsərləri Macar, Alman və Fransız dillərinə tərcümə edilmiş, Avropanın məşhur Ensiklopediyalarında müəllif haqqında bioqrafik yazılar dərc edilmişdi (Bax: The Encyclopedia of İslam, Vol. I Leyden-London 1913, səh.198; Uj Jdök Lexikona, Budapeşt 1936, c.I, səh.142. və c.)
“Türk Yurdu Cəmiyyəti”nin qurucuları olan “Milli Şair” Mehmed Emin Yurdaqulla “Milli ədib” Müftüoğlu Əhməd Hikmətin səmimi dostluğu, əqidədaşlığı, “Türkçülük” məfkurəsi uğrunda birgə mübarizələri bir-birlərinə yazdıqları səmimi məktublarda da öz əksini tapmışdı. Tədqiqatçılar göstərirlər ki, bərabər çalışdıqları Türk Ocaq və Dərnəklərində Türkçülük yolunda əl-ələ, könül-könülə yürümüş bir “Milli Şair” ilə bir “Milli Yazar” arasındakı dərin dostluq və sevgi bağlarını açıqlayan Əhməd Hikmət Bəyin Budapeştdən Yurdaqula yazdığı bu məktublarındakı əsil duyğular Milli Şairimiz Mhmed Emin Yurdaqulun da Türklük üçün çarpan ürəyini doldurmuşdu. Milli Şairimiz Yurdaqulun Türk yazıçıları içərisində ən çox sevdiyi Əhməd Hikmət Bəy ilə Ömər Seyfəddin olmuşdu (Bax: Dr. Tevetoğlu Fethi, Milli Şairimiz Mehmed Emin Yurdakul, I “Kopuz”, 15 ağustos 1939, sayı: 5, səh.172).
Macarıstanın paytaxtı Budapeştdə Müftüoğlu Əhməd Hikmət Bəy bir çox yüksək elm və siyasi, xüsusilə mədəniyyət və sənət dairələrində böyük nüfuz qazanmış, ənənəvi Türk-Macar dostluğunun isti və səmimi bir surətdə qüvvətlənməsini bir diplomat kimi tam başarı və qabiliyyətlə həyata keçirməyə müvəffəq olmuşdu. Bu təmsilçilik diplomatın vəzifəsindən daha çox qəlbindəki məfkurəni ürəkdən sevməsi ilə bağlı idi. Çünki Macarıstanda Türkçülük idealına xidmət etmək fürsəti bulmuş, Türk irqindən olan bir millətin paytaxtında rəsmi fəaliyyəti ilə yanaşı, Türk-Macar sevgisini qüvvətləndirməyə, iki qardaş milləti mədəniyyət sahəsində bir-birinə bağlamağa eşq və imanla çalışmışdı. Müəllifin “Tevhidi-Efkar” qəzetində dərc etdirdiyi “Türk və Macar dilləri” üzərində apardığı araşdırmaları bu illərin məhsuludur (Bax: Müftüoğlu Ahmed Hikmet, Türk ve Macar dilleri, “Tevhidi-Efkar”, № 265, 5 mart, hicri 1338; № 270, 10 mart, hicri 1338; № 310, 19 nisan (aprel), hicri 1338). Bu silsilə məqaləsində Əhməd Hikmət Bəy Macarların Türk olmasını, Türk-Macar dil yaxınlığını, Macarların XI əsrdə zorla xristianlaşdırıldığını, onların “Ural-Altay” qoluna mənsub olduqlarını elmi dəlillərlə sübut etmişdir (Bax: Ahmed Hikmet, Türk ve Macar lisanı hakkında tecrübe, “Türk Yurdu” dergisi. İstanbul, hicri 1341, səh.414-417).
O dövrün Türk və Macar qəzet və jurnalları böyük Türkçünün Macarıstanda qazandığı böyük başarı və sevgini müxtəlif vasitələrlə sütunlarında sıx-sıx əks etdirmişdilər. Əhməd Hikmət Bəyin başarısı o qədər böyük əks-səda oyatmışdı ki, Budapeşt Maarif Nazirliyi keçmişdə Macarıstanda valilik etmiş Türk paşalarının məktub və yazışmalarını yayımlamış, Budapeştdə Türkcə məktəblər açılıb kurslar təşkil edilmiş, “Viqszinhaz” adlı Komediya Teatrında Türkcə əsərlər oynanmış, Budapeştdə yeni bir cami tikdirilmiş, Macar Millət Məclisi İslam dinini rəsmi dinlərdən biri olması haqqında qanun qəbul etmiş, Macarıstan “Qızıl Xaç Cəmiyyəti” Topqapı və Maltəpə xəstəxanalarında işlətmək üçün Türkiyəyə tibbi ləvazimat göndərmiş, Macar Sənaye və Kənd Təsərrüfatı Məktəbləri ilə Macar Universitetinin Türix fakultəsi hər il yüz Türk tələbəni pulsuz oxutmağı öhdəsinə götürmüşdü. Budapeştdə Universitetin bulunduğu qədim və çox böyük bir prospektə “Beşinci Sultan Mehmed Caddəsi” adı verilmiş, Budapeşt jurnalistlərindən M.Pal Bodo Türk milli savaş şeirlərini Macar dilinə çevirərək yayımlamışdı. Əhməd Hikmət Müftüoğlu və onun çox sevdiyi həyat yoldaşı Suad Xanım və müavini şair Enis Behiç Koryürəyin təşəbbüsü ilə Macarıstandakı məşhur Türk “Gül Baba” türbəsi təmir edilərək möhtəşəm bir hala gətirilmiş, bəzədilərək muzeyə şevrilmişdi (Bax: Dr. Fethi Tevetoğlu, Türk Ansiklopedisi “Gülbaba” maddəsi, cild: XVIII, səh.137-140)
Osmanlı İmperatorluğunun Birinci Dünya müharibəsi nəticəsində məğlub olması ilə əlaqədar olaraq Budapeşt Konsulluğu ləğv edilmiş və Əhməd Hikmət Bəy 1918-ci ildə İstanbula dönmüşdü. İki il Almaniya, Avstriya və Macarıstanda komissiya sədri vəzifələrində çalışmış, sonra qatarla Avstriyadan İtalyaya, 1921-ci ildə gəmi ilə Triyestedən Venedikə, oradan da Aralıq və Ege dənizi yolçuluğunu da tamamlayaraq İstanbula dönmüş, 1924-cü ildə Xəlifə Əbdülməcid Əfəndinin Saray Naziri vəzifəsinə təyin edilmişdi. Xəlifəlik ləğv edildikdən və Xəlifə Əbdülməcid Əfəndi 5 mart 1924-cü ildə ailəsi ilə birlikdə ölkədən çıxarıldıqdan sonra Əhməd Hikmət Bəyin bu vəzifəsinə də son qoyulmuşdu.
1926-cı ildə Ankaraya Xarici İşlər Hazirliyinin Konsulluq Xidmətləri və Ticarət Baş Müdirliyinə gətirilən Müftüoğlu Əhməd Hikmət Bəy həmin il ərzində öncə Xarici İşlər Nazirliyi Müstəşarlığına vəkil, az sonra isə Müştəşar olaraq təyin edilmişdi. Paytaxtdakı qısa xidməti dövründə Türk ocaqlarının Mədəniyyət Bölümünün rəhbəri vəzifəsində də çalışan dəyərli Türkçü Əhməd Bəy burada ədəbiyyat və musiqi tariximizə aid araşdırmaları, Türkcənin alınma kəlimə və qaydalarından arınması, Türk imla və qrammatikasının təsbiti yolundakı əsərləri ilə də millətimizə böyük milli xidmətlər göstərmişdir. Xarici İşlər Müştəşarlığında ağır çalışmalar nəticəsində zəif düşən məfkurə adamı bu vəzifəsindən istefa verərək paytaxtdan ayrılmaq zorunda qalmış, İstanbula dönmüşdü. Mədə və qaraciyər xərçəngindən əziyyət çəkən Milli Ədib 24 mart 1927-ci ildə Taksimdəki Fransız xəstəxanasına gətirilmiş, lakin böyük acı çəkən diplomat, yazar, alim və Türkçü öz istəyi ilə xəstəxanadan öz evinə gətirilmiş və 19 may 1927-ci ildə vəfat etmişdir.
Böyük Türkçünün acı xəbəri bütün Türk dünyasını sarsıtmış, Müftüoğlunu sevən və sayanların omuzlarında “Maska Məzarlığı”na gətirilərək vəsiyyətinə uyğun olaraq sevimli həyat yoldaşı Suad Xanımın qəbri yanında dəfn edilmişdir. Dəfn mərasimində Dəniz, Quru və Jandarma Komandanlıqlarının silahlı birlikləri, Polis və Bələdiyyə Polisi dəstələri, başda böyük sənətkar və diplomat Əbdülhəqq Hamid olmaqla Xarici İşlər Nazirliyi təmsilçiləri, əski Böyük Millət Məclisi sədri Rifat Bəy, Türk Ocağı Mədəniyyət Heyəti adına məşhur alim Körpülüzadə Mehmed Fuad, Azərbaycan adına Məmmədəmin Rəsulzadə, İstanbul Universiteti Ədəbiyyat fakultəsi professoru Hamid Bəy, İstanbul Konservatoriyasının müdiri Ziya Bəy, Ədəbiyyat fakultəsi Baş Katibi Sidqi Bəy, İsmayıl Müstaq Bəy, Şərif Bəy, Xəlil Nihad Bəy, Cəlal Sahir Bəy kimi dövrün məşhur ziyalıları, Qalatasaray və İstanbul Lissəsi öyrənciləri, Türk Ocaqları üzvləri iştirak etmiş, nitq söyləmişlər.
İstanbul Böyük Türk millətinin qarasevdası ilə çırpınan bir böyük vətən övladını da qoynuna almış, İstanbulun “Şəhidlər Məzarlığı” beləcə Türk nəsilləri üçün bir daha müqəddəsləşmişdir.
Qafqaz, Kırım və Macarıstanda milli duyğu və düşüncələrini daha da yetkinləşdirən böyük türkçü yazıçı Müftüoğlu Əhməd Hikmət bəy istər vətəni Türkiyədə bulunduğu, istərsə də xaricdə diplomat olaraq çalışdığı dövrlərdə Türk Dərnəyi, Türk Ocağı, və Türk Yurdu kimi cəmiyyət və dərgilərdə türkçülük fəaliyyəti ilə yaxından iştirak etmiş, türk milli ədəbiyyatının yaranması və türk dilinin saflığı və sadələşməsində əvəzsiz xidmətlər göstərmişdir. Bu dövrdə «Türkçülük» ideologiyası ədəbiyyata şeirlə Məhməd Emin Yurdaqulla, nəsrlə isə Əhməd Hikmət Müftüoğlu ilə daxil olmağa başlamışdı. Onları izləyən şair və yazarlar şerdə heca vəznini, hekayədə də sadə və saf bir dil işlətmişdilər. «Gənc qələmlər» və başladılan «Yeni dil» anlayışı Ə1i Canib bəy və Ömər Seyfəddindən sonra «Sadə dil» adı altında «Türk yurdu»nda davam etdirilmişdi. «Türk yurdu» türkçülük hərəkatını hər sahədə sistemləşdirməyə çahşmaqla yanaşı mili ədəbiyyat axınının da yayılmasına öncüllük etmişdi. Türkçülərə görə, bir türk ədəbiyyatı var, lâkin bu mövcud ədəbiyyat xalqa xitab etməyən, dəbəebəli və qəliz bir dillə yazılmış, üstəlik milli bir vəznlə yazılmamış təqlidçiliyə əsaslanan bir ədəbiyyatdır. «Türk yurdu» təmsilçilərinin «milli ədəbiyyat» adlandırdıqları ədəbiyyat görüşünün başlıca özəlliyi «xalqa getmək», məqsədləri xalq dilinin və folklorunun, saz şairlərinin şerlərində yaratdığı milli vəzni və milli dili yenidən canlandırmaq, ədəbiyyatı xarici təqlidlikdən qurtararaq şerdə və nəsrdə duyğu və mövzunu xalqdan alaraq xalqın danışdığı sadə dil ilə ortaya qoymaq idi. Onlara görə, «Türk Birliyi» üçün ilk öncə dil və ədəbiyyatda ortaq hərəkət etmək lazımdır. «Türk Yurdu» və «Türk ocaqları»nın çalışmaları «Milli ədəbiyyat» tərəfdarlarının çoxalmasında, ədəbiyyatda və qarşılıqlı olaraq cəmiyyətdə milliyyətçilik fikrinin yayılmasında önemli rol oynamışdı.
1911- 1931-ci illər arasında «Türk ocağı»nın orqanı olan «Türk Yurdu» dərgisi ilə birlikdə sənət və ədəbiyyatda milliyyətçilik fikrinin inkişafına xidmət edən bir çox davamlı yayımlar olmuşdu ki, bunların içərisində ən qalıcı və davamlı mücadilə aparan heç şübhəsiz ki, «Türk Yurdu» və onun ətrafında toplanan milliyətçi türk ziyalıları olmuşdur. Elm, siyasət, iqtisadiyyat, fəlsəfə və ədəbiyyat sahəsindəki çalışmaları və «Türk Yurdu»nun izləmiş olduğu siyasət hökumət üzərində də öz təsirini göstərmiş, öncə «İttihad və Tərəqqi» partiyası ilə qurulan yaxşı əlaqələr türkçülük cərəyanının hökumət siyasəti halına gəlməsini təmin etmişdi. Milli dəyərlərə bağlılıq çağdaş bir türk dövləti qurmanın yollarını araşdırmış, bu yolda mühüm məsafələr qət edilmiş, türklərin faydasına çalışmaq ideyasını gerçəkləşdirmiş,bu ideala könül verən Mustafa Kamal Atatürkün dünyagörüşü və inqilabı ilə bütünləşərək türk millətinə yeniləşmək və yüksəlmək yolunda böyük xidmətlər göstərmişdi ki, bu yolda Vələd Çələbi, Nəsib Asim, Mehmed Emin, Yusif Akçura, îsmayıl bəy Qaspıralı, Nəsib bəy Yusifbəyli, Fuad Körpülü, Rəşad Nuri və s. kimi böyük şəxsiyyətlərlə yanaşı, Müftüoğlu Əhməd Hikmət bəyin də əvəzsiz xidmətləri olmuşdur.
İlk yaradıcılığa Sultaniyyə Məktəbində «Leyla yaxud bir Məcnunun intiqamı» adlı hekayəsi ilə başlayan, «Roman fabrikası» yazısı ilə «Sərvəti-Fünun» yazı ailəsinə daxil olan Əhməd Hikmət bəy sonradan «Ədəbiyyatı-Cədidə»nin quruculanndan biri olmuşdu. Əksəriyyəti kosmopolitlərdən ibarət olan bu cəmiyyətin «Türklük» cərəyanına mənsub iki böyük şəxsiyyəti var idi. Bunlardan biri milli şair Mehmed Emin Yurdaqul, diğəri isə milli ədib Müftüoğlu Əhməd Hikmət bəy idi. Bu iki böyük türkçü «Sərvəti-Fünun»çuların «Sənət sənət üçündür” düsturunu qəbul etməmiş, «Türklük üçün sənət» əqidəsinə xidmət etmiş, mədəni inkişafla yanaşı, milli mədəniyyətə daha çox dəyər vermişlər.
Bu davranış və qeyrətilə Müftüoğlu Əhməd Hikmət bəy türk dil və yazı inqilabının, ədəbi türkçülüyün ilk bayraqdarlarından biri olmuşdur.
«însan danışdığı, yazdığı dilə hakim ola bilməzsə, nəyə hökm edə bilər» - deyən Əhməd Hikmət bəy «Türk Yurdu Dərnəyi Cəmiyyəti», «Türk ocağı» və onların orqanının Mehmed Emin Yurdaqul, Əhməd Ağaoğlu, Yusif Akçuraoğlu, doktor Əlibəy Hüseyinzadə, doktor Aqil Muxtar Özdən kimi türkçülər ilə bərabər ömrünün sonuna qədər türklərin yüksəlişinə çalışmış, mili mücadiləyə qoşulmuş, İstanbulda işğal qüvvətlərinə qarşı etiraz mitinqlərində, Milli Konqres və Milli Türk partiyasının yaradılması və fəaliyyətində yaxından iştirak etmişdi.
XVI Beynəlxalq Şərqşünaslar Konfransına nümayəndə olaraq qatılan Əhməd Hikmət bəy «Türk dili və ədəbiyyatı haqqında tədqiqlər» adlı məruzə ilə fransızca çıxış etmiş, dildə sadəleşmə, milli vəznə və milli ədəbiyyata keçidin mərhələlərini açıqlamış, türklərin tarixdəki üstün gücündən, türkcənin zəngin bir dil olduğundan bəhs etmiş, Fərabi və İbn Sina kimi filosofların türk olduğunu konfrans iştirakçılarının nəzər-diqqətinə çatdırmışdı. Müəllif nəzəriyyəsində göstərmişdi ki: «Türklər cahanı silkələyərək uyuşmuş qollara qüvvət, zəifləmiş ürəklərə qan və can verərək insanlığın biçimini dəyişdirmək üçün uca yaradandan özlərinə mənəvi bir vəzifə verilmiş olduğu inancında idilər...
Xəzər, bulqar və macarlar arasındakı savaşlar, Çingiz xan və Əmir Teymura tabe türklərin qərb türklərinə-osmanlılara saldırılan bu anlaşılmazlığın birər dəlilidir. Güney Batıya enən türklərin bir qismi ərəb və əcəm ölkələrinin böyük bir hissəsini fəth etdiklərindən yerli xalqlarla qarışmış, Avropaya keçənlərin bir qismi isə alman və ruslarla birləşmiş beləliklə də İranda «Şah», Yəməndə «Sultan», Çində «Xaqan», Macarıstanda «Kral» oldular.
Yüksəklik, böyüklük, incəlik, dərinlik kimi ruhu cilalandıracaq duyğuların xalqa çox yabançı gəlməyacək kəlimələrin anlaşılmasının və millətin fərdlərinin saviyyəsinin yüksəlməsinə çalışmasının türk yazar və şairləri üçün milli bir vəzifə və dini bir borc olduğuna iman gətirib, anladım ki, xalqın duyğusunu, ruhunu, adət-ənənəsini, istedadını nazərə almayaraq yazılan xudbin əsərləri oxuyanlar üzərində bir təsiri ola bilmir. Təsirsiz əsərlərin isə bir dəyəri, bir ömrü olacağına inanmıram. Avropadan gördüyümüz təhqirlər, keçirdiyimiz böhranlar yazı yazanlarımızı milliyyətçi etməyə kafi deyilmi?» deyən Əhməd Hikmət bəy Budapeştdə keçən günlərində özünün 1911- 1922-ci illərdə yazıb müxtəlif qəzet və jurnallarda derc etdirdiyi ölməz əsərlərini toplayıb «Çağlayanlar» adı altında 15 iyun 1922-ci ildə çap etdirmişdi. Bəzi yazılarını da «Yavuz» imzası ilə «Türk yurdu» dərgisində çap etdirən Əhməd Hikmət bəy məqalələrinin birində Balkan və Avropa dövlətlərinin türklərlə bağlı siyasətinin iç üzünü açıb göstərmişdir. Əhməd Hikmət bəy 40 illik ədəbi və diplomatik həyatı dönəmində dövrün demək olar ki, bütün dərgi və qəzitlərində müxtəlif mövzularda yüzlərlə məqalə və hekayə derc etdirmişdir. Dünyada saf və mücərrəd bir dil mövcud olmadığını, türk dilinin çox qədim və zəngin bir dil olduğunu elmi dəlillərlə irəli sürən Əhməd Hikmət bəy göstərir ki, mübaliğəsiz olaraq iyirmi, iyirmi beş əsrdən bəri Asiya, Avropa ve Afrikanın ucsuz-bucaqsız üfüqlərini guruldadan türklər buralarda təmas etdiyi xalqlara öz lüğət xəzinəsindən yüzlərlə söz və ifadələr bəxş etmişdir. (Bax: Ahmet Hikmet, Türkcemizə dair, «Türk Yurdu» dərgisi, cild 5, İstanbul 1927. Sah. 572-575).
Türk-macar dil yaxınlığım və bu iki dilin qrammatika və lüğət tərkibini müqayisəli şəkildə şərh edən Əhməd Hikmət bəy bu iki dilin bənzərliklərini elmi dəlillərlə göstərdikdən sonra bu qənaətə gəlmişdi ki, macarların əsli türkdür.
Türklərin yaşadığı dövrləri, ərəb və fars sözlərinin türk dilinə hansı yollarla keçdiyini elmi dəlillərlə şərh edən Əhməd Hikmət bəy göstərir ki, Məşrutiyyətin elanından sonra bizdə və diğər millətlərdə olduğu kimi bir milli hiss, bir milli vicdan doğmuş, böyümüş, türklər də damarlarında əsil bir qanın axdığını duymuş, mənsub olduqları ulu Turan irqinin ən qədim millətlər qədər tarixi və keçmişi olduğunu anlamışdılar.
Tərcümə məsələsinə öz müasirlərindən fərqli yanaşan Əhməd Hikmət bəy bir dildən başqa bir dilə tamamilə həqiqi və səmimi bir tərcümənin mümkün olmadığını «Tərcüməçi xaindir» ifadəsinin doğru olduğunu qeyd edərək göstərir ki: «Əcnəbi bir dildən türkcəyə əsil bir tərcümə çox müşkül və bəzən heç mümkün də deyil. Bu hər dildə belədir».
Vəzn məsələsində də dövründəki alim və tədqiqatçılardan fərqli yanaşan Əhməd Hikmət bəy «Milli əruz» adlı silsilə yazılarında mövzuya ilk olaraq ciddi yanaşmış, istər heca və istərsə də əruz vəzninin türk ruhundan doğduğunu, birinin digərinə tərcih etmənin mümkün olmadığın göstərməklə yanaşı heca vəzninə duyduğu bağlılığı və sevgini də xüsusi qeyd etmişdi.
Milli mədəniyyət, milli məfkurə və milli tərbiyəyə böyük önəm verən bu yöndə davamlı fəaliyyət göstərən hər bir dərnək və cəmiyyətdə aktiv iştirak edən Əhməd Hikmət bəy göstarir ki: «Milli tərbiyəsiz nə fərdlər, nə cəmiyyət və nə də millət təşəkkül edə bilər». Ədib milli tərbiyəni «ruhani tərbiyə» və «cismani tərbiyə»olmaqla iki qismə ayırmış və göstərmişdi ki, ruhani və mənəvi tərbiyə könlü saflığa, ülvüliyə, ağlı Tanrıya yüksəltməklə, ruhu ilahi eşqə və yaradana göndərməklə, millət sevgisi aşılamaqla mümkündür.
Cismani tərbiyə müəllifə göre uşaqların, millətin fərdlərinin fikirlərini,ümidlərini vətənə bağlayacaq xüsusi gözəlliklərlə göstərmə, saxlamaqla mümkün ola bilər. Ədibə görə milli tərbiyə milli dil ila gerçəkləşir. Milli dilin də düzgün bir imlası olmalıdır. Əruz və heca vəzni ilə yazılmış şerləri, mənsur şerləri, hekayələri, elmi araşdırma və məqalələri, monoloq və məruzələri, tərcümə və müsahibələri ilə «Könül Xanım» adlı romanı ilə türk milli ədəbiyyatının, türkçülük məfkurəsinin öndərlərindən olan Müftüoğlu Əhməd Hikmət bəy türkçülük hərəkətını ömrünün sonuna qədər davam etdirmişdir.
Əhməd Hikmət bəyin başlıca istəyi və məqsədi türkü sevmək, türkü qorumaq və türkü ucaltmaq, yüksəltmək olmuşdur. Vətən və millət sevgisini ən incə duygularla qələmə alan böyük türkçü Əhməd Hikmət bəy bu sevgini millətin qəlbində, eşqində, kədərində, vətənin daşında- torpağında, dağında-ormanında, çiçəyində-gülündə, bulağında-çayında, kəndində-şəhərində, yerində-göyündə arayır, və oxucularını dərin-dərin düşünməyə dəvət edir.
«Ey Türk! Dünyanın tarixi, vətəni uğurunda sənin qədər uğraşan, sənin qədər qanını tökən bir millət göstərə bilməz. Sənin qədər kimsə öz vətəninə sahib olmağa haqq qazanmamışdır. Dünyanın hər tərəfindəki baş daşısız məzarların əzəmətinin malikanələridir. Əsrlərdir millətin eşqinə başına yağan sonu bitib-tükənməyən bir bəladır. Yurdun sonsuz bir Kərbəladır. Çile çəkməyən varlığını duya bilməz. Texnologiyanı Avropanın əlindən aldığın zaman sənin ruhun onunkundan daha adil-sanlı, sənin qəlbin onunkundan daha təmiz olduğunu meydana qoyacaqsan. Vaxtilə Çin və Hindin mədəniyyətləri ilə Yaxın Şərqin feyzini birləşdirdiyin kimi bu gün də Avropanın elmini, texnologiyasını Asiyaya yetirəcəksən. Ey Karvanbaşı Türk yürü!» - deyən Əhməd Hikmət bəy göstərir ki: «Mən bu sətirləri yazarkən əsərlərimi süsləmədim. Türkün ruhu kimi sadə olmasını istədim. Bunlar türkün qürurunu oxşamaq üçündür. Qürur! O, hər bir Türkün yaradılışındadır. Biz türklər bir-birimizi bundan tanıyınq». (Bax: Müftüoğlu Ahmed Hikmet, Türkeli Zeybeklerine, Çağlayanlar, Ankara 1990. Seh. 1-4)
Əhməd Hikmət bəy qələmə aldığı əsərləri ilə mənsub olduğu türk millətinin parlaq ruhuna dadlı bir rəng, altın qəlbinə parlaq bir cila vermiş, türkün müəzzəm tarixindən, əzəmətli dastanlarından faydalanaraq içində bulunduğu və şahid olduğu Balkan, Birinci Dünya və istiqlal savaşlarının acı xatirə və xüsusiyyətlərini canlandırmışdır.
Türklərin tarixi qəhrəmanlıqlarını bədii və təmiz türkcə, lakonik bir dillə tərənnüm edən böyük türkçü Əhməd Hikmət bəy «Altın ordu» adlı əsərində göstərir ki, Tanrının sözü ilə türklər hərəkətə gəlmiş, rast gəldikləri dikbaş başları, boyunları əydirmiş, qolları bükdürmüş, donmuş ürəkləri çarpdırmış, soyumuş qanları qızdırmış, bükülmüş belləri dikəltmiş, insanlara böyüklük nədir anlatmış, şərəf-şan nədir tanıtmış, xeyir nədir öyrətmişlər. Ruhlarından, güçlərindən qansız, cansız insanlara ruh, qüvvət aşılamış, «Nuh tufanı» kimi dünyanın gedişini, tarixini dəyişmişlər. «Türk tufanı» adlanan bu ikinci «Tufan»nın hər damlasında bəşəriyyətin gələcək nəsli üçün bir «Ata kimliyi» meydana çıxmışdır. Bu «Türk tufanı» dünyanın, o cümlədən də Avropanın o zaman üçün yıpranmış, paslanmış, könüllərə məhəbbət, əzələlərə qüvvət vermiş, çəlimsiz dünya qadınlarından sağlam və qüvvətli cocuqlar dünyaya gəlmişdi. Bu «Türk tufanı» nəticəsində bugünkü insaniyyət meydana gəlmişdi.
İlk insanlar arasındaki münasibətlərdən başlayaraq insanların insani əzəməti və bəşəri qüdrətini şərh etdikdən sonra insanlığın sonraki vəziyyətini incələyən Əhməd Hikmət bəy göstərir ki, insaniyyət təkamül etdikcə heyvan kimi başqa birinin istəyi ilə yaşamağa, başqa birinin kefi üçün ölmeyə razı olmamaq ehtiyacını duymağa alışmış, bundan da bir insani vəzifə hissi doğmuşdur.
Əhməd Hikmət bəyin hörmət bəslədiyi türklüyə xidmət edən belə şəxsiyyətlərdən biri də «məmləkətində yəhudi Vamberqer, İngiltərə və Budapeştdə protestan Vamberi, îstanbulda ise müsəlman Rəşid Əfəndi kimi tanınan (Bax: dr. Fethi Tevetoğlu, Müftüoğlu Ahmed Hikmet, Ankara 1986, seh. 147) məşhur macar şərqşünası Armin Vamberi idi. Bu məşhur alimin xidmətlərini yüksək qiymətləndirən Əhməd Hikmət bəy Budapeştdə diplomat işlədiyi dövrdə bu yaşlaşmış alimi ziyarət etmiş, ondan geniş bir müsahibə alaraq bu müsahibələri «Müsteşriq («Şərqşünas») Vamberi» adı ilə «Türk yurdu» dərgisində çap etdirmişdi. Vamberinin həyat və fəaliyyətindən qısa şəkildə bəhs edən müəllif Vamberinin ona söylədiyi: «Mən türklərin lütfləri ilə yetişdiyim üçün türklər uğrunda çalışmağı özümə vicdan borcu bilirəm. Fəqət genə türklər məni təqdir etmədilər. Mənə «Sultan Əbdülhəmidin dostu» - deyə etimad eyləmədilər. Hətta Məclisi- Məbusanda (Millət vəkilləri məclisi) açıq şəkildə əleyhimdə bulundular. Fəqət mən şəxsin deyil, türk millətinin dostu idim. Avropanı kor-koranə təqlid etdiniz. Lâkin Avropa təqlid edilməz, tədqiq edilər”.
Bir anqlosakson, bir Latin, bir Slavyan milləti mövcud olduğu kimi böyük bir Turan qovmiyəti, mədəniyyəti vardır və o cəmiyyətin bayraqdarı Türklərdir. İslam aləminin örnək alınanı yenə də türklərdir. Türklərin gələcəyi bir çox millətlərdən daha parlaqdır - kimi fikirlərini bir məşhur xarici alimin dilindən dinləyib nəşr etməklə, əslində özünün də mənsub olduğu türkçülərin haqlı olduqlarını təsdiqləyirdi.
Bütün hayatı boyu olduğu kimi görünən, göründüyü kimi olan Əhməd Hikmət bəydə millət və vətən sevgisi daima qüvvətli bir həyəcan içində yaşamış və bu müqəddəs sevgi onun bütün yazılarının ana qaynağı olmuşdur. Müəllif «Bayram» adlı hekayəsində göstərir ki: bütün Şərq bir Məşhəd, bir Kərbəladır. Türk bu Şərqin əzəli qurbanı, əbədi şəhididir. Türkün fitri bəlaya uğramasını ən milli və ən səmimi şairimiz olan Füzulinin nalələrindən anlamaq olar. İnsanlara bir səadət vəd edən «Eşq» belə türklər üçün bir «bəla»dır. Füzulinin:
«Ya rəb! Bəlayi-eşq ilə qıl aşina məni!
Bir dəm bəlayi-eşqdən etmə cüda məni!
Az eyləmə inayətini əhli-dərddən,
Yəni ki çox bəlalara et mübtəla məni!»
Heç bir əcnəbi millətin ədəbiyyatında «belə, fəlakət» bu səviyyədə eşq ilə, şövq ilə təsvir edilməmişdir.
Böyük türkçü Əhməd Hikmət bəyin daimi ilham qaynaqlarından biri də türk qadını olmuşdur. Mütəfəkkirə görə, məchulları kəşf edən alimlərin, savaşlar qazanan komandanların, könülləri titrədən şairlərin, dünyalara hökm edən hökmdarların qəlblərinin ən dərin guşələrində bir sirr, hir hiss vardır. Etiraf olunmayan o sirr, o hiss bir qadına yarınmaq sirri, yarınmaq hissidir. Ömür nədir? - Eşq! Eşq nədir? - Qadın! Müharibələrin yakdığı-yıxdığı məmləkətləri, məhv etdiyi insanları qadın təmir etməsəydi, dünyaya övlad bəxş etməsəydi, indiyə qədər dünya quru bir səhraya bənzəyərdi. Qadınlarda gözəllik olmasaydı, kişilərdə böyüklük olmazdı. Kişilərdə böyüklük bulunmasaydı, qadınlardakı gözəllik görünməzdi. Dünyanın tarixi göstərir ki, harada qeyrətli, isməth qadınlar varsa, o memləkətdə fədakar, vətənsevər kişilər zühur etmişlər.
Əhməd Hikmət bəy imperialist qüvvələr tərəfindən türklərin düşdüyü vəziyyətdən çıxmaq üçün «Yakarış» («Münacat») larının birində üzünü Tanrıya tutaraq ondan yardım diləyir: «Ey uca göyləri işıqlı ulduzlarla, azğın denizləri köpüklü dalgalarla süsləyən Tanrı! Türklər sənin sancağını (bayrağını) yer üzünün bir ucundan o biri ucuna çatdırmaq, könlü, gözü kor olanlara, səni tanımayanlara səni tanıtmaq üçün savaşa başladılar. Qanlarını sənin uğrunda tökdülər. Yaratdığın türkler sənə düşkünlüklə yüksəldilər. Bu ucalıqdan onları endirmə».
Türkün İlahi qüdrətini, əbədi feyzini özünün məşhur «Üzümçü» adlı hekayəsində milli ədib Əhməd Hikmət bəy belə şərh etmişdir: «Ey türk! Sən helə sağlam və güçlü ananın südünü əmərkən hökmran olmaq üçün yaradılmış bir millətin fəzilətlərinə malik olmuşsan. Bu hakimiyyət əsaslarını başqa millətlər məktəblərdə, mədrəsələrdə anlarlar. Sənə bu məziyyətləri ananın iri siyah baxışı, atanın kükrəyən gur səsi öyrətmişdir. Məhkum olsan da hakimsən. Onun üçün də dünyada tayı- bərabəri bulunmaz bir millət olmusan. Bir əngin dənizə bənzərsən ki, yavaş-yavaş coşar və coşunca da çox əzəmətli olursan... bir ulu çinarsan ki, əyilməzsən, ölər inləməzsən.
Sən Şərqin qınına sığmayan bir qılıncsan, vurula-vurula qınlarsan. Yenə də hər parçandan bir qığılcım, hər qığılcımından bir şimşək çıxar.
İlahi bir qüdrətin, əbədi bir feyzin var, ey Türk!».
Ruhu şad olsun !
AYDIN MƏDƏT OĞLU QASIMLI
FİLOLOGİYA ÜZRƏ FƏLSƏFƏ DOKTOR