“İlirya” veya “Greko-İlirya” tipi miğfer, daha sonraki varyasyonlarında tüm başı ve boynu kaplayan ve tüm formlarında açık yüzlü olan bir bronz miğfer tarzıdır. Bu tipteki miğferler Arnavutluk, Bosna, Hırvatistan (kıyıya yakın), Makedonya, Kosova ve Sırbistan'daki birçok yerde keşfedilmiştir. İlirya miğferleri, daha yüksek statüleri nedeniyle İlirya mezarlarında daha bol miktarda bulunur. En eski stilleri ilk olarak antik Yunanistan'da, özellikle de Mora'da, MÖ 8. ve 7. yüzyıllarda (MÖ 700-640) geliştirilmiştir. Korint vazolarındaki doğru tasvirler, “İlirya” tipi miğferin MÖ 600'den önce geliştirildiğini göstermek için yeterlidir. Miğfer, İlirya'dan gelen çok sayıda erken buluntu nedeniyle yanıltıcı bir şekilde “İlirya” tipi olarak adlandırılmıştır.
Arkeolojik kanıtlara göre, "İlirya" tipi miğfer, Argos'ta bulunan Arkaik Dönem'e ait Kegelhelm'den (veya Kegel tipi) evrimleşmiştir. En eski "İlirya" tipi miğferler, kuzeybatı Mora'da (muhtemelen Olympia) bulunan bir atölyede geliştirilmiş olsa da, ilk Tip II "İlirya" miğferleri Korint atölyelerinde yaratılmıştır. İlk Tip III miğferler, Adriyatik'in İlirya kıyılarında bir yerde bulunan atölyelerde yaratılmıştır. "İlirya" tipi miğfer, kullanıcının kritik görme duyularını engellememiş olsa da, ilk iki çeşidi işitmeyi engellemiştir.
Bu miğferlerin dört tipi vardı ve hepsi açık yüzlüydü: Tip I (MÖ 700-640 civarı) boynu korumasız bırakmış ve işitmeyi engellemiştir. Tip II (MÖ 600 civarı) boyun koruması sağlamış ve yine işitmeyi engellemiştir. Tip III (MÖ 550 civarı) boyun koruması sağlamış ve daha iyi işitmeye olanak sağlamıştır. Tip IV (M.Ö. 500 civarı) Tip III'e benziyordu ancak işitme hiç bozulmamıştı.
İlirya tipi miğfer antik Yunanlılar, Etrüskler, İskitler tarafından kullanılmış ve daha sonra onu benimseyen İliryalılar arasında popüler hale gelmiştir. Miğferin bir çeşidi, fildişi kabartmalarda ve Praeneste'deki "Bernardini" mezarındaki gümüş bir kasede görünmesine dayanarak İtalya'ya da yayılmıştır. Miğfer, M.Ö. 5. yüzyılın başlarında Yunanistan'ın çoğu yerinde modası geçmiş hale geldi. Bu miğferler, onları karşılayabilen veya elde edebilen azınlıktaki savaşçılarla sınırlı bir ayrıcalıktı. İlirya'daki kullanımı M.Ö. 4. yüzyılda sona ermişti.
Alıntı : AMZ Newspaper
Resit Cengeloglu