Şamhat, tarihte en ilgi çekici kadınlarından biridir. İsmi; Sümer destanı Gılgamış'ta geçmiş ve ölümsüzleşmiştir. Kayda geçirilirken onun için "fahişe" terimi kullanılmıştır. Fakat bu terim günümüzde kullanılan terime denk gelmemektedir. Antik Mezopotamya'da tapınak fahişeleri nadītular veya qadištular, kutsal bir role sahiptir ve tanrıçaların (özellikle İnanna/İştar) hizmetkârları olarak görev almaktadırlar.
Şamhat'ın tarihteki rolü uygarlaştırma üzerine kurulmuştur. Ona; Uruk Kralı Gılgamış'ın sonradan yoldaşı olacak Enkidu'yu medenileştirme görevi verilmiştir. Daha önce ormanda yaşayan, nehirden su içen Enkidu; Şamhat ile cinsel birleşme yaşadıktan sonra ormana döndüğünde orada beraber yaşadığı canlılar tarafından garipsenip dışlanır. O da kente geri dönmek zorunda kalır. Şamhat'ın Enkidu ile cinsel birleşmesi sadece cinsel bir eylem değil, aynı zamanda dini bir ritüel olarak da yorumlanmaktadır. Bu, Şamhat'ın rolünün toplumsal ve dini bir boyutu olduğunu göstermektedir. Bu eylemden sonra Enkidu, duygusal ve zihinsel olarak da dönüşmüş, insanların dilini öğrenip yemek yemeyi ve giyinmeyi keşfetmiştir. Şamhat bu olayda bir "araç" değil, aktif bir öğretmen ve rehberdir. Onun rolü, medeniyetin taşıyıcısı olarak kabul görmektedir.
Şamhat'a bu görevin verilmiş olmasından dolayı; onun Gılgamış'ın sarayıyla bağlantılı yüksek statülü bir rahibe olduğu düşüncesi yaygındır.
Şamhat adıyla kaydedilmiş bu kadının gerçek adını bilmemekteyiz. Bazı kaynaklarda bu ismin bir ünvan olduğu belirtilmiştir. Şamhat, güzellik veya parlaklık anlamına gelmektedir. Bu san veya isim, onun fiziksel güzelliğinin yanı sıra, Enkidu'yu medeniyetin ışığına kavuşturan bir figür olarak sembolik bir anlam da taşımaktadır.
Bazı akademisyenlere göre Şamhat kutsal bir fahişedir ve aşk ve savaş tanrıçası İnanna'ya bağlı bir tapınak rahibesidir.
Yazı Bilhan Akkaya