‘’ İster ilkel isterse yüksek uygarlıklara ait olsun, mitolojilerin çoğunda tanrı veya tanrıçalar doğanın enerjilerinin kişileştirilmiş simgeleridir. Enerjiler birincilken, mabutlar (tapınılan ilahlar) ikincildir. Doğanın enerjileri dış dünyada olduğu gibi içimizde de mevcuttur, çünkü bizler doğanın birer parçasıyız. Dolayısıyla, bir mabut üzerine düşünmekte olduğunuz zaman, kendi tin ve psişenizin güçleri üzerine ve aynı zamanda dışarıdaki güçler üzerine düşünmektesinizdir.
Dünyadaki (bir iki istisna hariç) hemen hemen bütün dini geleneklerde bireyin hedefi doğa ve kendi doğası ile uyum içine girmek, böylelikle hem fiziksel hem de psikolojik sağlığını kazanmaktır. Geleneğimizde bunlara doğa dinleri deriz; bunların tanrıları yahut tanrıçaları nihai terimler değil, tinsel enerjilere yapılan göndermelerdir. Yani mitolojiyi doğru anlarsak, saygı ve hürmet gösterilen nesne nihai terim değil, bireyin içinde ikamet eden bir enerjinin kişileştirilmiş halidir. Mitolojik göndermelerin iki şekli vardır; Birincisinde bilince, ikincisinde ise bireyin içindeki tinsel güçlere gönderme yapılır.’’
Joseph Campbell, Tanrıçalar ve Tanrıçanın Dönüşümleri, Sayfa 51 (İthaki)
Görsel; Leopold Kiesling – The Genius of the Arts Unveiling Nature as Isis – Diana of Ephesus,1808-1809
Nihat Köklü
TEREF