Benim adım Emilia Soriano. Küçük bir köydeki postanede çalışıyorum.
Her ay, yaklaşık yedi yaşlarında küçük bir çocuk yalnız gelirdi, buruşmuş bir zarfı elinde tutarak.
Hep aynı kişiye hitaben yazılmış olurdu: “Anne, cennete.”
Zarfı dikkatle posta kutusuna bırakır… sonra sessizce uzaklaşırdı.
Aylar boyunca onu hep aynı şeyi yaparken gördüm.
Ve bir gün, kalbim artık dayanamadı.
Nazikçe yazma yeteneği olan bir arkadaşımı aradım. Ona bu hikâyeyi anlattım.
Birlikte bir mektup yazdık.
Yumuşak bir kâğıt, vanilya kokusu, büyük büyük harflerle yazılmış cümleler…
Mektupta şunlar yazıyordu:
“Merhaba canım. Tüm mektuplarını alıyorum. Onlar beni ışıkla dolduruyor. Yazmayı asla bırakma, çünkü seni her zaman dinliyorum. Beni göremesen de, ben seninleyim.”
Mektubu onun posta kutusuna bıraktık.
Ertesi gün, koşarak geri geldi.
Mektubu kalbine bastırmıştı, gözleri parlıyordu.
Fısıltıyla şöyle dedi:
— “Onun beni duyduğunu biliyordum…”
Edamutfakta
TEREF