Ankara’nın meşhur tellallarından Ali Dayı gür sesiyle bas bas bağırıyordu çarşıdan gelirken: "Mustafa Kemal Paşa geliyor! Herkes aşağı yüze insin!”
Sabire Büyükana yerinde dikildi, “Ne oluyor ? Düğün dernek mi var a kızım ?”
Kezban ana yanıtladı: “Seymen Sancağı dikildi ana”.
Hırçınlaştı büyükana: “Deli misin sen ? Seymen Sancağı, Kızılca Günlerde dikilir”
“Kızılca Gün”dü o gün. O gün ta kendisiydi Kızılca Günün...
Ankara Seymen’lerinden dev cüsseli Güveçli İbrahim, Seymen bayrağını aldı. Üç grup Seymen vardı o gün. Birinci bayrak Güveçli İbrahim’de ikinci bayrak Türkmen Hacı Hüseyin’de üçüncü bayrak Kayserili Hacı’da idi. Ankara daha önce böyle bir gün görmemişti. Civar kasabalar, iller oradaydı. Tam 700 yaya Seymen, bacıerenler ve 3000 atlı Zeybek kıyafetinde Seymen düzülmüştü. “Kızılca Gün” alayıydı bu.
Oğuz töresine göre böyle alaylar ancak devletin ve milletin buhran yaşadığı “Kızılca Gün”lerde düzenlenirdi. Türkler bir beylik ya da devlet yıkıldığı güne “Kızılca Gün” der o gün bir seymen alayı düzer; ve yine o gün orada kurulacak yeni devletin ya da beyliğin liderini seçerlerdi. Selçuk Bey ve Osman Bey tahta çıkarken de yapılan buydu.
Ankaralı o 27 Aralık günü “Kızılca Gün”ü ilan etmiş yeni liderini çoktan seçmiş; ona bağlılığını ise bir ağızdan “Andolsun” diyerek bildirmişti.
Samsun karşılamış, Erzurum, Sivas ağırlamış, Ankara bağrına basmıştı Mustafa Kemal’i. Yıllardır susan davullar, kösler o gün gümbür gümbür inletmişti yeri göğü.
Mustafa Kemal birkaç gün sonra Hacı Bayram Mahallesi kütüğüne kaydolmuş sonra da hep Ankaralı olmuş, kendisini “bey”liğe seçen bu kenti, yeni devletin başkenti yapmıştı.
Neydi şarkı ? “Ankara’nın taşına bak. Gözlerimin yaşına bak. Düşman Türk’ü esir almış şu feleğin işine bak” Cidden şaşılacak işti; olmaz denilen olmuş, Ankara başkent yapılmıştı işte…
Merih Tan
TEREF