Ölüm və həyat arasındakı incə xətti isə kiçik bir detal müəyyənləşdirdi.
Bu müəssisələrdən birində, nə müasir tibbi cihazlara, nə də antiviral dərmanlara sahib olmayan baxıcılar, öz intuisiya və yaradıcılıqlarına güvənərək sadə, lakin ağıllı bir üsula əl atdılar: postural drenaj. Xəstələrin sinələrinin altına dəsmallar yerləşdirdilər və ya onları meyilli kreslolara oturtdular. Yerçəkmə qüvvəsi, ağciyərlərdəki ifrazatın boşalmasına və hava yollarının açılmasına kömək etdi.
Nə süni tənəffüs cihazı vardı, nə də müasir müdaxilə metodları. Sadəcə salfetlər, doğaçlama həllər və diqqətli müşahidə… Amma nəticə heyrətamiz idi: bu müəssisədə bir nəfər belə həyatını itirmədi. Eyni dövrdə, eyni çətinliklər içində, lakin bu üsulu tətbiq etməyən digər müəssisələrdə isə onlarla yaşlı insan vəfat etdi.
Vyetnam sərhədlərindən kənarda çox da tanınmayan bu hekayə əslində güclü bir dərs verir: Resurslar tükəndikdə belə insan zəkası, yaradıcılığı və şəfqəti işə düşə bilər. Bəzən həyat qurtaran həll, ən müasir texnologiya deyil — ən sadə elementlərin: yerçəkmənin, bacarığın və yaşatma iradəsinin birləşməsində gizlidir...
Zaur Hacılı
TEREF