Kontrat görüşmelerinde lüks konaklamalar, günlük şarap servisleri ve özel şefler gibi birçok ayrıcalık talep etmişti. Ancak çekim başlamadan hemen önce Newman, tüm bu ayrıcalıkları sessizce iptal ettirdi.
Ve bu bütçeyi, çekimlerin yapıldığı yerin yakınlarındaki bir Chicago çocuk hastanesine yönlendirdi.
Hastane yönetimi, adını açıklamayan bir bağışçının yaptığı cömert yardımı büyük bir şaşkınlıkla karşıladı.
Kimin gönderdiğini ise çok sonra öğrendiler.
Bu durum 1980’li yıllar boyunca birçok film setinde tekrarlandı.
Newman, sözleşmelerinde gösterişli hizmetler talep ederdi — limuzinler, beş yıldızlı süitler, gurme catering hizmetleri…
Sonra, bütçe onaylandıktan sonra, tümünü iptal ettirirdi.
Ve böylece ortaya çıkan tasarruf, sessizce çocuk hastanelerine aktarılırdı.
Genellikle isimsiz, her zaman gösterişsiz.
Paranın Rengi filminin yapımcılarından biri, Newman’ın felsefesini yansıtan bir anıyı şöyle paylaştı:
“Bana dedi ki: ‘Birileri şarap için para harcayacaksa, bu parayı hiç şansı olmayan çocuklara harcayalım.’”
O hafta, New York’taki başka bir çocuk hastanesi de büyük bir bağış aldı — Newman’ın yeni bir filmi daha ön yapım sürecindeydi.
Paul Newman hiçbir zaman bu yardımları kamuoyuna açıklamadı.
Hiçbir gazeteciye haber verilmedi, hiçbir hastane kanadına adı verilmedi.
Bu onun bilinçli, kişisel ve derin bir tercihi idi.
Beraber çalıştığı oyuncular ve ekip üyeleri, bu davranışlarını çoğu zaman sadece tesadüfen öğrenirdi.
Harry & Son setinde bir prodüksiyon asistanı, Newman’ın her gün sözleşmesinde belirtilen lüks araç yerine mütevazı bir kiralık arabayla sete geldiğini fark etti.
Sorduğunda Newman sadece gülümsedi ve şöyle dedi:
“Eğer bir çocuğa bir yatak daha sağlanacaksa, bir başkası birinci sınıf arabaya binsin.”
Bu jestler sadece cömertlik değildi.
Bu, tevazunun, sorumluluğun ve ayrıcalığı somut bir iyiliğe dönüştürmenin ifadesiydi.
Newman ilginin değerini biliyordu — ama o ilgiyi kendisinden uzaklaştırmayı seçti.
Blaze filminin setinde çalışan biri, bir çekim molasında Newman’ı sessizce oturmuş, yerel kliniklerin listesini incelediğini anlatır.
Ne replik çalışıyordu ne de kostüm…
Adresleri bir şehir haritasıyla karşılaştırıyor, hangi bölgede yardımların daha etkili olabileceğini hesaplıyordu.
Hollywood’un parlak kulislerinin ardında bile, Newman olağanüstü bir nezaket yayıyordu.
Tüm bir ekibe liderlik edecek güce sahipti, ama çoğu zaman ışık teknisyenleriyle ya da figüranlarla birlikte yemek yemeyi seçiyordu.
Karar (The Verdict) filminin setinde başka bir oyuncuya, o yıl yaptığı en önemli şeyin oyunculuğu değil, bir hastanede tedavi gören bir çocuğun tekrar yürümeye başlamasını öğrenmek olduğunu söylemişti.
Hiçbir zaman övgü peşinde koşmadı.
Fat Man and Little Boy filminin çekimleri sırasında bir gazeteci, bu anonim bağışlarla ilgili dedikoduları sorduğunda Newman konuyu esprili bir şekilde geçiştirip hemen değiştirdi.
Çünkü onun için asıl değer, manşetlerde değil sonuçlardaydı.
Dünyayı fazlasıyla görmüştü, övgüler onu etkileyemezdi.
Onunla çalışan birçok kişi, bu deneyimden değişerek çıktı.
1980’lerin sonlarına doğru bir filmde görev alan görüntü yönetmeni, Newman’ın yaptığı şeyleri öğrendikten sonra, kendi maaşının bir kısmını çekim yaptıkları bölgedeki okullara bağışlamaya başladığını anlattı.
Çünkü Newman kimseye bir şey öğretmeye çalışmazdı.
Sadece örnek olurdu.
Paul Newman’ı hatırlamak, sadece büyük bir oyuncuyu değil, tüm ayrıcalıklara sahip olmasına rağmen başkalarını yüceltmeyi seçen bir adamı hatırlamaktır.
Görünüş üzerine kurulu bir sektörde, özünü önceliği yapan birini…
Ve o, bize şu dersi verdi:
En güçlü sahneler kameralar kapandığında oynanır.
Kimsenin izlemediği yerde, senaryo yalnızca iyilikle yazıldığında…
Edamutfakta
TEREF