Anne akrep doğum yaptıktan sonra yavrularını sırtında taşır. Ama üzücü olan şey bu genç akreplerin kendi annelerinin etiyle beslenmeye başlaması. Dayanacak gücü olsa da, susar anne, acıya şikayet etmeden dayanır.
Çocukları daha da güçlenirken ve sonunda kendi başlarına yürürken, gün geçtikçe daha da zayıflıyor, hareket edemiyor. Yalnız yaşamaya hazır olduklarında, anneleri ölmüştür - yavrularının yaşayabilmesi için tamamen kurban edilmiştir.
Maalesef çoğumuz aynı bu akrepler gibi olduk. Doğduğumuz andan itibaren anne ve babalarımız bize eğitim, yiyecek, giysi ve barınak sağlamak için sonsuz fedakarlık yapıyor. Ama yaşlandıklarında, çoğu ihmal edilmiş, unutulmuş ya da hafife alınmış bırakılıyor.
Biz kendi hedeflerimizin peşinden koşarız, onları mümkün kılanları unuturuz.
Ama hayat tam bir döngüyle gelir. Bir gün biz de ebeveynlerimizin olduğu yerde olacağız.
Onları onurlandırmak için çok geç olana kadar beklemeyelim.
Murat Demirocak
TEREF