Bir dəfə yeniyetmə olanda atamla sirkə bilet almaq üçün növbəyə durmuşduq. Nəhayət, kassa pəncərəsi ilə aramızda yalnız bir ailə qaldı. Ailə məndə böyük təəssürat yaratdı. Yaşı 12-dən az olan səkkiz uşaq var idi. Görünürdü ki, ailə varlı deyil, amma paltarları ucuz olsa da, təmiz idi. Uşaqlar özlərini yaxşı aparıblar, cüt-cüt valideynlərinin arxasında dayanıb əl-ələ vermişdilər.
Uşaqlar həyəcanla danışır, klounları, filləri və proqramın digər nömrələrini görmək sevincini səbirsizliklə gözləyirdilər. Aydın idi ki, onlar əvvəllər heç vaxt sirkdə olmayıblar və bu axşam onlar üçün unudulmaz olacaq.
Qrupa rəhbərlik edən ata və ana bir-birləri ilə açıq şəkildə fəxr edirdilər. Qadın ərinin əlindən tutmuş və onun baxışları elə bil deyirdi: “Sən mənim cəngavərimsən”. Və kişi qürurla parıldayan gülümsəməklə cavab verirdi: "Elədir".
Kassir kişidən neçə bilet lazım olduğunu soruşdu. O, ləyaqətlə cavab verdi: “Xahiş edirəm, ailəmə səkkiz uşaq və iki böyük bilet verin”.
Kassir məbləğin dedi.
Qadın ərinin əlini buraxıb kədərlə başını aşağı saldı, kişinin dodaqları titrədi, o kassaya bir az yaxınlaşıb yenidən biletlərin qiymətini soruşdu.
Kassir məbləği təkrarladı.
Adamın pulu çatmırdı.
Axi indi o necə səkkiz övladına üz tutub desin ki, onları sirkə aparmağa pulum yoxdur?
Baş verənləri görən atam cibindən iyirmi dollarlıq əskinas çıxarıb yerə atdı. (Sözün hər mənasında varlı deyildik!) Sonra atam pulu qaldırıb adamın çiyninə vurdu və dedi: “Bağışlayın, bəy, cibinizdən düşdü."
Adam hər şeyi başa düşdü. O, kömək istəmədi, amma təbii ki, onu yüksək qiymətləndirdi, axı bu kömək ümidsiz bir vəziyyətdə vaxtında gəldi. Düz atamın gözlərinin içinə baxdı, əlini əlinə aldı və əskinasla bərk-bərk sıxaraq gözləri yaşla dedi: “Sağ olun, sağ olun, cənab. Bu, həqiqətən mənim və ailəm üçün çox şey deməkdir”.
Atamla mən maşına minib evə getdik. Həmin axşam sirkə getmədik, amma günümüz boşa getmədi...
Dan Klark
Teref.az