İnsani duyğulardan uzaq düşmüşük. İç dünyamızı unutmuşuq. Girmişik bu "Facebook"a, yalnız neqativ postlarla yüklənmişik. Ruhumuzu, qəlbimizi unutmuşuq. Sevgini xatırlamırıq belə... Yaşantılarımız yada düşmür, ya da heç yoxdur, yaşamırıq. Ayrılıqla bağlı bir video qoymuşdum "story"ə, siyasətdə çırpınan bir dostum yazdı ki, mən sevgi məhbusuyam. Şok oldum. Mən onu siyasi məhbus bilirdim. Eşq məhbusuymuş... Sevgilisindən ayrılıb dəhşətli acı çəkir. Saysız belə insan var, hamımız kimi... Amma biz alayı mövzulara vaxt ayırırıq. Demək eşq insanların içində məzarlanıbmış... Nədir bu? Niyədir? Bir qadın erkəndən mənə ağır videolar atırdı. Anam, niyə edirsiz bunu soruşdum? Bu xəbər industriyasıdır, bilmirsizmi? İnsanlar bunun üzərində pul qazanır, müştəri, reytinq tutur. Mediaçı olduğum üçün çox gözəl bilirəm nə nədən yayılır. Sən bəd xəbərə təsir edə bilmirsən onsuz da. Amma sağlığın gedir, qaramata batırsan. Gənc adamlara baxıram, deyinirlər, hər statusları bir qara dumandır - çökür bura. Disfunksiyadır, normal deyil. Təhlil bacarığının itməsidir. Yalnız qara nöqtələr görməkdi. Belə yaşamaq olmaz. Neqativ tökmək ən rahat şeydir. Çünki adam içindəki aqressiyadan qurtulur, dincəlir. Bəs bunu oxuyanlar? Yüklənənlər? Neqativ tökən onu düşünmür. Onun vecinə deyil kim nə hiss edəcək, əhvalı necə olacaq. Eqoistdir. Təki özü rahatlasın. Aldanmayaq belə adamlara, qurban olmayaq. Edhkart Tolle adlı müəllif var, belə adamlara ağrı cisimləri daşıyanlar deyir. Onlar öz ağrı cisimlərini başqalarına töküb rahatlanır. Sən də həssas adamsansa, vəssalam, batdın. Belə izah edim, ən əzizinə nəsə olsa, bunu sənə yaxınların "tap" deyə çatdırmırlar. Ehmalca, hazırlayaraq deyirlər. Çünki səni düşünürlər, anidən pis olmanı istəmirlər. Neqativi "tap" deyə ötürən adamlar üçün biz, duyğularımız önəmsizdir. Ona görə ağızlarına gələni paylaşırlar. Məndən olsa, iqnora qoyun. Sizi düşünməyənin fikri paylaşımı nəyinizə lazımdı? Güclü olmalıyıq, peşəkar olmalıyıq. O zaman hər şey yoluna düşəcək.


Aysel Əlizadə

Yazıçı