“700 dolarla, kucağımda bir çocukla Hollywood’a gittim… ve hiçbir güvencem yoktu.”
Birçok kişi beni deli sanıyordu. Siyah bir kadın, bekar bir anne, her şeyi bırakıp Hollywood’da bir hayalin peşinden mi koşuyor? Ama içten içe biliyordum ki Washington’da kalmak demek sadece hayatta kalmak demekti… yaşamak değil. Ve ben gerçekten yaşamak istiyordum. Eşyalarımı topladım, bir buçuk yaşındaki oğlumu aldım ve yola çıktık. 700 dolarım vardı — bunun büyük kısmı benzine, bebek bezine ve biraz yiyeceğe gitti. Ödünç aldığım eski bir kanepede uyuyorduk.
Çaldığım birçok kapı hiç açılmadı. Bana, oyunculuk kariyerine başlamak için artık “çok yaşlı” olduğumu söylüyorlardı. 26 yaşındaydım. Ama onların gözünde kalıba uymuyordum. Bir gün bir ajans görevlisi bana baktı ve “Bu yüzle pek ileri gideceğini sanmıyoruz” dedi. Onun ofisinden gözlerim yaşlı çıktım ama o anın beni yıkmasına izin vermedim. Kendime oğlumun asla annesinin pes ettiğini görmeyeceğine dair söz verdim.
Her türlü küçük işi kabul ettim. Her seçmeyi hayatımın son şansıymış gibi yaşadım. Hâlâ Hustle & Flow filminde rol kaptığım günü hatırlıyorum — kimse inanmamıştı. Ama o benim ilk gerçek çıkışım oldu. Sonra Benjamin Button’ın Tuhaf Hikâyesi geldi ve adım duyulmaya başladı. Ama hiçbir şey kolay olmadı. Çekimler sırasında babam vefat etti… Kameranın arkasında ağlıyordum, kalbim paramparçaydı. Yine de kameranın karşısında dimdik duruyordum.
Bugün ben Taraji P. Henson’ım. Evet, Oscar’a aday gösterildim. Evet, ödüller aldım. Ama hiçbir şey, bir anne olarak ve görünmez olmayı reddeden bir kadın olarak başardıklarımın yerini tutamaz. Bana hiçbir şey altın tepside sunulmadı. Ve sen, eğer şu anda çok geç olduğunu ya da yeterince iyi olmadığını düşünüyorsan… bana bak. Ben de kırılmıştım, yalnızdım, korkudan titriyordum. Ama asla yürümeyi bırakmadım.
“Önemli olan neye sahip olduğun değil… elindekilerle ne yaptığındır. Güç verilmez: İnşa edilir.”
— Taraji P. Henson
Sema Gunes
TEREF