(Lindner 1981: 3-19). Çin vesikalarına göre Hunlar geleceğin okçu Hun savaşçısı
olarak daha çocukluk çağında eğitime başlıyorlar, koyun sırtında biniciliği
deniyorlar; önce sincap, gelincik ve kuşlara, sonra tilki ve tavşanlara ok atarak
atıcılığa alışıyorlar, büyüdükleri zaman da mükemmel bir atlı muharip oluyorlardı
(Ligeti 1962: 37). Bu bağlamda MS 4.-5. yüzyıllardaki Batı kaynakları, Avrupa
Hunları hakkında şu tespitleri yapmışlardır: “Henüz ayakta durabilecek bir Hun
çocuğunun yanında eyerlenmiş bir at bulunurdu. At üstünde yerler, içerler, alışveriş yaparlar, sohbet ederler ve uyurlar. At başka kavimleri sırtında taşıdığı hâlde, Hunlar at sırtında ikamet ederler” (Sertkaya 1995: 26, Linder 1962: 18). Bu durum Hunların sosyokültürel, siyasî ve iktisadî hayatının temel taşının hayvancılık olduğunu gösterir.
Buna paralel olarak, Hunların ordu teşkilatı, ikili sisteme dayalı olarak süvari birliklerinden oluşmaktaydı (Mokeyev 2002: 41, Belek 2008).
(Alıntı: Türkiye Selçuklu Devleti
Kağan Aladağ
TEREF