Həmidə Xanım yazır:
`İlk Türk satirik jurnalı "Molla Nəsrəddin"in 30 illiyi münasibəti ilə Əziz Şərifin yazdığı və "Literaturnıy Azerbaycan" dərgisinin 7-8-ci nömrələrində dərc etdirdiyi məqalədə rəhmətlik Məmmədquluzadənin xatirəsini incidən bir səhv vardır.
Əziz Şərif, jurnalın 1910-cu ildəki durumunu, nəşrinin beşinci ilini təsvir edir və 53-cü səhifədə yazır ki, guya Məmmədquluzadə “zəngin dul qadınla sərfəli nigaha girdikdən sonra” jurnaldan soyumuşdu və s. bu kimi fikirlər…
Mən mərhumun dul xanımı olaraq Mirzə Cəlilin xatirəsini müdafiə etməyi özümə borc bilirəm və rəhmətliyin tərcümeyi halına qeyri-müəyyənlik gətirən bu ədalətsiz fikrə etiraz edirəm.
Mirzə Cəlil, Şərifin yazdığı kimi 1910-cu ildə deyil, 1907-ci il, iyunun 15-də ailə qurub. Şərif, elə həmin 53-cü səhifədə, yuxarıda yazır, `Təkcə Rusiyada deyil, eləcə də İranda, Türkiyədə, Misirdə, daha sonra Hindistanda böyük şöhrət tapmış jurnalın üçüncü və dördüncü illəri `Molla Nəsrəddin`in çiçəklənmə dövrü idi.`
Müəllifin bu sözləri öz qeydlərini kökündən təkzib edir, belə ki o, jurnalın 1908, 1909-cu illərini çiçəklənmə dövdü hesab edir, sonra da deyir ki `zəngin dul qadınla sərfəli izdivaç` onu jurnaldan soyutdu. Bu fikirlər açık görünən ziddiyətlərlə doludur.
Mərhum ərimi yaxşı tanıyanlar təsdiq edər ki, o, evlilikdə fayda güdməyi bacaran və bundan ötrü öz sevimli övladı saydığı jurnalı atacaq bir adam deyildi.
1907-ci ildə bizim diyarda qorxunc bir çəyirtgə hücümü oldu, aclıq, vəba və erməni-türk qırğınlarının gətirdiyi digər fəlakətlər Qarabağı bürüdü.
Həmin dövrdə Məmmədquluzadənin Tiflisə köçmək ideyası mənə cazibəli göründü. Mən, onun təklifi ilə razılaşıb Qarabağdakı bütün təsərrüfat işlərimi ləğv etdim. Biz, Mirzə Cəlilin Tiflisdəki Davıdov 24 ünvanlı evinə köçdük.
O vaxt Mirzə Cəlilin jurnal işləri çox gözəl gedirdi. Onun himayəsində büyük bir ailə vardı. Mən və mənim birinci ərimdən olan iki övladım da onun hesabına geçinirdik.
Mirzə Cəlilin 1910-cu ildə bütün gücünü jurnala verə bilməməsinin və nisbətən uzaqlaşmasının səbəbi aşağıdaklarla izah olunur:
M.Cəlilin rəhmətlik qardaşı - məşhur İran inqilabçısı (o, yazıçı Ordubadinin `Dumanlı Təbriz` əsərində xatırlanır) Mirzə Ələkbər İrəvan türməsində yatırdı. 1910-cu ilin avqustunda M.Cəlil, belə bir bildiriş aldı ki, qardaşı İrəvan vilayət məhkəməsində mühakimə ediləcək və onu edam cəzası, ən yaxşı halda isə katorqa gözləyir. Bu xəbər onu sarsıtdı və xəstə saldı. Jurnalı yoldaşına tapşırıb məsləhət və kömək istəmək üçün mənim yanıma gəlməli oldu.
Mən ona məsləhət gördüm ki, təcili İrəvana getsin. Işi iki ən yaxşı vəkilə versin (münsif vəkil Məlik-Ağamalov) və bu işi gələn ilə qədər təxirə saldırmağa çalışsın.
Biz pul tapdıq və Mirzə Cəlil İrəvana yola düşdü. Beləliklə, o, qardaşının mühakimə işinin 1911-ci ilin mayına qədər təxirə salınmasına nail oldu. Lakin Mirzə Cəlil evə xəstə qayıtdı, o işias (oturaq sinir iltihabı-M.V.) olmuşdu. Üç aya yaxın xəstə yatdı, yalnız dekarın axırına bir az yaxşılaşdı və jurnalın nəşri üçün Tiflisə yola düşdü.
1911-ci ildə isə əvvəlcə rəhmətlik şair Sabir xəstələndi, sonra, may ayında mən azarladım (qan zəhərlənməsi və iki ciddi əməliyyat keçirdim), düz beş ay ölüm-dirim yatağında qaldım. Həm mənim, həm iki körpə övladımızın, həm bu büyük ailənin bütün qayğıları Mirzə Cəlilin çiyninə yüklənmişdi.
1911-ci ilin mayında qardaşını azad etdirmək üçün ikinci dəfə İrəvana məhkəməyə getməyi Mirzə Cəlili tamamilə əldən salmışdı, o, jurnalın işlərindən müvəqqəti olaraq uzaq düşmüşdü.
Nəzərə almaq lazımdır ki, `Molla Nəsrəddin` jurnalı nəşrinin ikinci, üçüncü, dördüncü illərində yüksək din xadimlərini, dini, alimənsəb zümrəni, kapitalistləri və bu kimi digərlərini tənqid edir, sataşırdı. Bu üzdən hər tərəfdən jurnalı boykot etdilər və xarici ölkələrə - İrana və Türkiyəyə göndərməyi yasaqladılar. Jurnalın tirajı elə bir həddə endi ki hətta xərci borcunu ödəmədi.
M. Cəlil borca girməyə məcbur oldu. Bu səbəbdən mən, büyük ailəmizi keçindirmək üçün kəndə qayıdıb təsərrüfat işlərimi davam etdirməli oldum.
Ömər Faiqin jurnaldan qazancı yox idi, ailəsini saxlamaq üçün pul qazanmalı idi. Bu səbəbdən müvəqqəti olaraq jurnaldan uzaqlaşıb kənd təsərrüfatı ilə məşğul olmağa başladı. Lakin tez-tez M.Cəlillə məktublaşır, yazı üçün ona mövzu verirdi.
Bu hadisələrin bütün təfərrüatı haqqında mən öz xatirələimdə yazmışam. Həmin xatirələri, M.Cəlilin mənə yazdığı məktubları ilə birlikdə Azfan`a vermişəm. O məktublarda Mirzə Cəlil jurnalın həmin illərdə düşdüyü ağır maddi vəziyyəti ətraflı təsvir edir.
Həmidə X. Məmmədquluzadə
Noyabr, 1936
s.a. əlbəttə, 1936-cı ildə, repressiyaların ağır vaxtında Əziz Şərifin Mirzə Cəlilə qarşı belə bir ittiham irəli sürməsi - `zəngin dul qadınla sərfəli izdivac`edib jurnalı unutdun` deməsi, 5 il əvvəl ölmüş Mirzə Cəlil üçün deyil, daha çox Həmidə xanım və övladları üçün təhlükəli idi.
s.a.a. Həmidə xanımın bu məktubunu redaksiya çap etmədi.
Məktub ilk dəfə çap olunur.
s.a.a.a. Demək olar ki, Mirzə Cəlilin əlinin altında böyümüş Əziz Şərifin ustadına bu münasibəti çox maraqlıdır.
*Məktub rusca yazılıb.
TEREF