Çocukluğumun yoksulluk günleriydi.
O gün okuldan öğretmenim kayıt için, resim çekinmemi istemişti.
Babamla birlikte çarşıya gittik.
Sabah heyecandan evde hiç bir şey yememistim. Çünkü ilk kez çarşıya gidecektim. Ilk kez kravatlı insanları gördüm. Yani hep ilkleri yaşıyordum.
Babama bunlar kim dedim.
Bunlar öğretmen dedi,
Babama dönerek okuyunca öğretmen olucam dedim. Tebessüm etti, yüzünde inşallah der gibi, ifade hissettim.
Çocukluk işte baba, karnım acıktı demeyi ihmal etmedim.Babam beni lokantaya getirdi.
İlk kez bu kadar çeşitli yemek olan yer gördüm.
Tezgahta daha önce soframıza hiç teşrif etmemiş bir yemek görmüştüm. Köfteler sulu patatesin içindeydi. Hiç unutmam.
Yemeğin adı İzmir köftesiydi. Görünüşüyle çok hoşuma gitmişti. Babam ne yemek istediğimi sorduğunda, ona o yemeği göstermiştim. Köyde yaşıyorduk, yoksulluk olduğu için, önce fiyatını sordu babam mecburen. İyi hatırlıyorum o günün şartlarına göre, tezgahta en pahalı yemek oydu.
Babam önce bana baktı sonra yemeğe. "Şu fiyata olmaz mı? Çocuğun canı çekmiş" dedi. Tezgahın arkasındaki adam gayet umursamaz bir sesle "olmaz" diye karşılık verdi.
Hadi çıkalım bir sıcak somun ekmek, alıp içine helva koyarız dedi.
Hayatımda yediğim, en lezzetli yemekti.
Tarifini veriyorum; Trabzon ekmeği ekşi mayalı ve içine bildiğimiz helva.
Ama babamın lokantadaki yüzünde gördüğüm o çaresizlikten sonra çocukluğum boyunca, bir daha babamın yanında hiç acıkmadım.
HER IZMİR KÖFTE YEDİĞİMDE, O TEZGAHTAKI KÖTÜ ADAMI
GENELDE KIŞIN HER SOMUN EKMEGIN ARASINA HELVAYI KOYDUĞUMDA BABAMI
HAMURDAN KESME ÇORBA, AYRANLI OLDUĞUNDA ANAM AKLIMA GELIR
( BEN BIR DAHA BABAMIN YANINDA HIC ACIKMADIM )
Çünkü belki babamın parası yoktur diye; aç olsam bile, acıktığımı bir daha söylemedim
Hala daha somun ekmek arası helvayı gerçekten çok seviyorum.
Mekanın cennet olsun güzel babam
Nrksnjn cennet olsun güzel anam
Benim okuma yazma bilmeyen gerçek öğretmenlerim
BEN SIZI COK AMA COK ÖZLÜYORUM
Tahsin SARAÇ
TEREF