Bugün bazıları, Türk’ün zaferlerine ortak aramakta, tarihin ruhunu çarpıtmakta ustalaşmıştır. Malazgirt Zaferi’ni Türk’ün destansı iradesinden koparıp; “Arap da vardı, Kürt de vardı” diye bulanıklaştırmak, Türk milletinin tarihi hakkına açık bir haksızlıktır.
Hayır! Malazgirt'in kapısını açan, çadırında göğü gözetleyen Türk şamanıdır! Hayır! Malazgirt'te ordunun manevî gücü, dua eden Arap şeyhleri değil, Erbasan’ın davuludur!
1071’de Alparslan’ın yanında ne Arap imam vardı ne de Kürt reis. Varsa yoksa Oğuz’un, Kayı’nın, Bayındır’ın, Afşar’ın, Salur’un yiğit beyleri, Tengri’ye bağlı alp erenler ve en önemlisi, Türk devlet aklının gizli gücü olan Erbasan ve onun önderliğindeki şamanlar vardı.
Erbasan, Bizans’ta görünüp Türk’e hizmet eden, istihbarat ekibiyle ordunun önünü açan bir gölge kahraman, bir bilge şaman idi. Önce Bizansa katılmış göründü ve savaş anında adamları ile saf değiştirdi ve onun sayesinde, Bizans ordusu bölündü, panikledi. Alparslan’ın beyaz kefen değil, ak elbise giymesi bile Şaman geleneğinden gelen bir tanrısal teslimiyetin sembolüydü.
Arap masallarıyla değil, Türk’ün gök inancı ve savaş sanatıyla kazanıldı Malazgirt!
Sahte kardeşlik masallarını bırakın artık.
Malazgirt, Türk’ün zaferidir; Şaman'ın duası, okçunun bileği, Erbasan'ın zekâsıdır.
Bugün hâlâ Erbasan gibi Türk’ün adını gizli tutan kahramanlara değil, oy devşirmek için tarih uyduranlara alkış tutuluyor.
Ama biz unutmayız, ama şamanlar unutmadı unutmayacak:
“Türk’ün destanı, Türk’ün kanıyla yazılır!”
"Uyduruk tarihe karşı, Malazgirt’in kapısını Erbasan ve Şamanlar açtı!"
Şaman torunları unutma!
O gün sadece Bizans yenilmedi, Arap masallarının uyuşturduğu zihinler de yıkıldı.
Ve Türk milleti, Tanrı Dağları’nın rüzgarını Anadolu’ya taşıdı.
Türk Şamanizmi
TEREF