İdam cezasına çarptırılan mahkûm, infazı beklerken son dileğini, kalem kağıt istedi. Birkaç dakika sonra mahkûm gardiyanı aradı ve mektubu annesine teslim etmesini istedi.
Mektup şöyleydi:
"Anne, dünyada daha fazla adalet olsaydı, bugün sadece ben değil ikimiz de mahvolurduk. Sen de benim kadar suçlusun, kaybettiğim hayattan suçlusun.
Erkek kardeşlerim için bir bisiklet çalıp getirdiğimi hatırlıyor musun?
Babam öğrenip beni cezalandırmasın diye saklamama yardım ettin.
Komşumun cüzdanından para çaldığım zamanı hatırlıyor musun?
Alışveriş merkezinde benimle geçirdin.
Babamla kavga edip ayrıldığını hatırlıyor musun?
Okumak yerine sınavı kopyaladığım için beni doğru yola yönlendirmek istedi.
Sonunda ıfşa oldum ve dışlandım.
Durumumu savunarak Babama ve öğretmenlerime başkaldırdın ve beniim sokaklarda suçlu olmamı sağladın
Anne, çocuktum, sonra sorunlu bir genç oldum ve şimdi hoşgörüsüz ve saldırgan bir insanım.
Anne, düzeltilmeye ihtiyacı olan bir çocuktum, Bana iyi yol göstermedin. Ama yine de seni affediyorum!
Sizden sadece bu mektubu dünyanın her yerinden mümkün olduğunca çok sayıda ebeveyne okutmanızı rica ediyorum, böylece bir çocuk yetiştirmek, iyi ya da kötü davranabilecek kişi yapmak gibi bir sorumluluklarının olduğunu bilsinler.
Bana hayat verdiğin ve onu kaybetmeme yardım ettiğin için teşekkür ederim anne.
Suçlu oğlun.
Ayrıca şunu da hatırlatmak isterim:
Kızını cezalandırmayı reddeden, onu sevmiyor demektir. Onu seven, onunla tartışmaktan çekinmez. Eğitim, dünyayı değiştirmek için kullanabileceğiniz en güçlü silahtır. Çocukları eğitirseniz, yetişkinleri cezalandırmak zorunda kalmayacaksınız..!
Bulent Dundar
TEREF