35 ildir ki, bağ sakini kimi yashadığım Buzovna kəndinin nəcib və mehriban əhli tale quşunun bir vaxtlar başıma qondurduğu yüksək vəzifəni qoruyub saxlaya bilmədiyim üçün deyəsən məndən xeyli-rəncidə olub. Son bir neçə ildə məzuniyyətə gəldiyim yay aylarında kəndin küçələrində velosiped turuna çıxmağım bu xəyal qırıqlığını daha da şiddətləndirib.Bu yaxınlarda səhər çağı məscidin yaxınlığından velosipedlə keçəndə arxadan az qala fəryada bənzəyən səs eşitdim:
-Ala, Vilayeet! Ala, Vilayeet! Ala, Mersedesden düşüb velsepede minmüsəən?
Arxaya çevriləndə 1970-1975-ci illərdə Bakı Universitetinin filologiya fakültəsində birlikdə oxuduğum keçmiş tələbə yoldaşım, əslən buzovnalı olan Nazim Hikmət Salamini gördüm (o dövr üçün postmodernist təsir bağışlayan adına baxmayaraq babat qəzəllər yazır və hərdən qutab qonaqlığının müşaiyəti ilə bizə də oxuyurdu).
Adamla 41 ildir ki, görüşməmişdik. Amma salam-kəlam, hal-əhval tutmazdan əvvəl yadına düşən Mersedes-velosiped antitezisi oldu...
Başqa bir gün isə mağazadan kiçik alış-veriş edib velosipedimə süvar olanda yaxınlıqda sallağı oturub əllərindəki çubuqla yerə mənasını yalnız üzlərinin anladıqları cızıqlar çəkən iki ağsaqqalın xalq müdrikliyi ilə yoğrulmuş dialoqunu eşitdim:
-Ala, bele yerde diyübler ee, kiminin əvvəllüü, kiminin axırı...
-Ala, həri, həri
Amma hər şeyə rəğmən Buzovnanı və buzovnalıları çox sevirəm...