Monsenyör’ün kamuyu ilgilendiren genel konulara ilişkin tek bir soylu fikri vardı, o da her şeyi akışına bırakmaktı;
özel meselelere dair sahip olduğu bir diğer soylu fikriyse her şeyin –cebini ve gücünü besleyecek şekilde- kendisine akması gerektiğiydi.
Genel meselelerde de özel meselelerde de, keyif almak söz konusu olduğunda, Monsenyör’ün bir başka soylu fikri, dünyanın onlar için yaratılmış olduğuydu.
En dünyevi din adamları oradaydı; hiçbiri liyakat sahibi değildi fakat hepsi rezilce öyleymiş taklidi yapıyordu; bu yüzden de herhangi bir maddi getirisi olan tüm devlet pozisyonlarında bunlar görev alıyor, paraya para demiyorlardı.
Aslında var olmayan hastalıklar için havalı tedaviler uygulayarak büyük servetler elde eden doktorlar, Monsenyör’ün giriş salonunda itibarlı hastalarına gülümsüyorlardı.
Devletteki ufak tefek aksaklıklara, sorunun kökten temizlemek dışında, türlü türlü çareler bulan proje sahipleri, Monsenyör’ün resepsiyonunda yakaladıkları herkesin kafasını türlü türlü zırvayla şişirdiler.
Gerçeklikten kopukluk, cüzzam gibi, Monsenyör’ün etrafındaki herkesi çirkinleştirmişti.
Mahşer Günü’nde hükümler kılık kıyafete göre verilecek olsaydı, oradaki herkes tamamen günahsız kabul edilirdi.
Giyim kuşam, her şeyi olduğu gibi muhafaza etmek için harika bir tılsım ve muskaydı.
Monsenyör çikolatasını içip de dört adamını bu görevden azat ettikten sonra kutsallar kutsalı odasının kapısının açılmasını emrederek dışarı çıktı.
O nasıl bir itaatkârlık, yalakalık, yaltakçılık, onursuzluk ve rezilce kendini küçük düşürmeydi öyle! Bedenen ve ruhen bu denli eğilip bükülünce, Tanrı katında yapılacak bir şey kalmıyordu; belki de, diğer etmenlerin yanı sıra, Monsenyör’e tapınanların cennete pek uğramamalarının sebebi buydu.
Aşağıdakilerin yukarıdakilere duyduğu nefret, istemsizce gösterdikleri saygıdır.
Köyün kemikleri sayılan sakinleri derin uykularındayken tok ve özgürlerdi.
İki Şehrin Hikayesi
Charles DICKENS
TEREF