Bəlkə də ən vacib olmayan, amma hər halda aktual problemlərdən birinin təqdimatına keçməzdən əvvəl hörmətli oxucuya zahirən sadə, hətta uşaqcasına bir sual vermək istərdim: “Sizcə, donuzun neçə ayağı var?”. Hər hansı bir normal ağıl sahibi insan, hətta həyatında bu heyvanı görməsə belə, tərəddüd etmədən cavab verəcəkdir: "Dörd".

Bu həm doğru, həm də yanlış cavab olacaq. Fizioloji nöqteyi-nəzərdən hər şey düzdür, amma bu məsələyə əxlaqi dəyərlər, davranış və həyat tərzi prizmasından baxsaq, düzgün cavab “2” olacaq. Bəli, söhbət məxluqlardan gedir (onları adlandırmaq üçün başqa ad yoxdur), onlar insan doğulsalar da, homosapiens səviyyəsinə çata bilməyiblər.

Təəssüflə etiraf etməliyik ki, aramızda çoxlu məsuliyyətsiz vətəndaşlar var ki, onlar ətrafdakı zibil və çirkaba baxmaqdan inanılmaz, az qala maniyakal həzz alırlar. Təkcə baxmaqla kifayətlənsəydilər, dərd yarıydı, onlar sonradan “cücərtilərindən” həzz alacaqları “zibil toxumları” səpirlər. Bəs kim özünü zibil qabındakı suda balıq kimi hiss edir? Düzdür, donuzlar.

Belə ki, Bakının Səbail rayonunda yerləşən “jurnalistlərin evi”ndə “ikiayaqlı donuzlar” məskunlaşıb. Ola bilsin ki, bu, bəzilərini təəccübləndirəcək, digərlərini şoka salacaq və digəri bir anda "Şübhə edən Fomaya" çevriləcək. Ola bilməz ki, cəmiyyətdəki neqativ halları üzə çıxarmağa və pisləməyə çağrılan jurnalist mühitində özləri çirkab içində yaşayanlar elan edilsin. Üstəlik, sözün hərfi mənasında.

Bu fotolara nəzər salın. Onlar Balaxanı zibilliyində yox, “jurnalistlərin evi”ndən hazırlanıb. Bu, su borularının keçdiyi bir havalandırma şaxtasıdır. Kadrlardan göründüyü kimi, mədənə atılan zibil, o cümlədən plastik butulkalar, bankalar, kolbalar və mənşəyi məlum olmayan sarğı və ya əski parçası həmin boruların üzərinə uğurla “düşüb”. Söz yox ki, “çeşid” zəifdir və özünə hörmət edən “bomj” ona yaxınlaşmayacaq.

Üç il əvvəl biz “jurnalistlərin evi”ndəki zibil probleminə qısaca toxunmuşduq. Xüsusən də bu sətirlərin müəllifi səmimi olaraq başa düşmürdü ki, guya ziyalı adamlar nə üçün nəcisli uşaq bezlərini və boş butulkalarla balkondan atıblar, xüsusən də zibil qabları düz evin həyətində yerləşirsə. Binadan 10-20 metr aralıda. Görünür, həddindən artıq məşğul olmaq, vaxt azlığı və aşılmaz tənbəllik günahkar idi.

İndi isə bu problemə daha bir problem əlavə olunub. Bəzi sakinlər daha da məşğul və ya tənbəl və ya bəlkə də daha "mədəniyyətli" oldular. Şaxta giriş qapısından bir metr məsafədədirsə, niyə zibil pəncərədən atılmalıdır?

Beləliklə, hər cür xəstəliklər, qarışqaların, tarakanların, milçəklərin və digər canlılar onlara qayğı göstərdikləri üçün "ikiayaqlı donuzlara" səmimi minnətdardırlar. Ola bilsin ki, mən bir az şişirtmişəm, amma bu vəziyyətdə vəba, tif, ospa kimi çoxdan unudulmuş və məğlub olan xəstəliklərin geri dönməsini gözləmək olar.

Rus şairi Nekrasovun belə bir sözü var: “Sən şair olmaya bilərsən, amma vətəndaş olmalısan”. Bu halda vətəndaşlıq tələb olunmur, sadəcə olaraq insan olmaq lazımdır. Və heç də mütləq olaraq böyük hərflə deyil...

Müəllif: Fed Bakinski - Mənbə: AYNA.az