Xəbərdarlıq: Qanı və geni türk olmayanların səhhətinə zərərlidir
1
Türklərdə bir deyim var: “Türkün türkdən başqa dostu yoxdur”. Həqiqətdə isə “türkün türkdən böyük düşməni də yoxdur”. Az-çox tarixi bilənlər hansı mənada bu qənaətə gəldiyimi anlayar.
Yəqin ki, bu yazını oxuyan qaragüruhçu, savadsız, damarlarında fars, yunan qanı axan, beyinlərində yəhudi düşüncəsi, əməllərində hay məkri, qəlblərində İran-Bizans sevgisi olan, zahirdə isə saxta “türk vətənpərvəri” əbasına bürünmüş modernist zehniyyət söylənən fikirləri, həqiqətləri quduzcasına qarşılayıb topa tutacaq. Dünyada həqiqətin bayraqdarı olan türk heç zaman özünə hesabat verməyib. Nəyin pis, nəyin yaxşı, pisliyin səbəbi və nəticəsi araşdırmayıb. Buraxdığımız səhvlərin çuxurlarına düşə-düşə keçdiyimiz yolların xəritələrini hazırlamışıqmı? Bunları etməməmizə səbəb içərimizdə əli tətikdə bir toplumun daim üzdə olmasıdır. Ona görə də bu tip adamlardan yazını sonadək oxumalarını, sonra “toplarına mərmi qoymalarını” istərdim. Bəri başdan bildirim ki, mən xristian, yaxud bütpərəst türkü müsəlman ərəbdən üstün bilən türk millətçisiyəm. Türkü osmanlı, türküstanlı, azərbaycanlı, altaylı olduğuna görə deyil, Tanrının lütfüylə türk doğulduğuna, bunca ehtişamlı və möhtəşəm bir millətin övladı olduğuna görə sevirəm. Çünki Tanrı bu dünyanı öz sevimli və seçkin etdiyi türkün ayaqları altına xalı və yaşayan bütün canlı və cansız varlığı isə ona xidmət etsin deyə yaratmışdır. Günümüzə gəlib çatan bir ərəb salnaməsində Xaqan belə deyir: “Bizim (türklərin) nazik dərimiz, möhkəm bədənimiz, uzun saqqalımız, qırmızı türbanımız və qaynar nəfəsimiz var. Biz ehtiraslı igid cəngavərlərik. Biz kalliqrafiya və yazıda, ilahiyyatda və imanda çox güclüyük. Bütün Bağdad bizə məxsusdur: sussaq susarlar, lazım gələndə hərəkət edərlər. İstəsək bütün dünya türkün istəklərinə tabe olar. Bütün dünya əhalisi onun xalqına, quldurları onun quldurlarına, azğınlar onun azğınlarına, rəhbərlər onun (türkün) rəhbərinə, bütün dindarlar isə onun dindarlarına tabe olar” (Абу Усман Амр Бахр ал-Джахиз «Послание ал-Фатху бин Хаган «О достоинствах тюрков и остального халифского войска» Bakı. 1993. s. 69). Bu sözlər dediklərimi təsdiqləyir.
Türkün yanlışı bizim yanlışımız, qədəri bizim qədərimizdir. Köksümüzü qabardan böyük əməllərlə yanaşı gedən yanlışlar bizlərin dərs alması üçün buraxılmışdır. Bu gün dünya hökmranlığını İblis kimi, şeytani üsullarla “oğurlamış” IV Roma və onun həvarilərinin qorxduğu bircə reallıq var: “Türk Birliyi”. Bu yola qoyulmuş çox başlar qurban gedib. Biz yuxudaykən düşmən 24 saat bu birliyə gedən yolları minalamaqla məşğuldur. Tale, can, qan, ruh və ümumi tarixi keçmiş birliyindən doğacaq Türk Birliyi tarixən heç bir tale bağı olmayan millətlərin səmimi olmayan xristian klubuna – Avropa Birliyinə bənzəməz. Bu gün Türk dünyası qorxunc bir şəbəkənin hədəfi halındaykən sünni-şiə, osmanlı-azərbaycanlı, osmanlı-türküstanlı və başqa məhəlli mübahisələri unutmalı və unutdurmalıdır. Çünki biz ya qardaş olmalı, ya da kardeş olmalıyıq. Başqa şansımız yoxdur.
2
Ən yaxın iki ölkə kimi aramızda iki mina basdırılıb və bir kimsə bu minanı zərərsizləşdirməyə çalışmır. Əksinə, hərə əlindən gələn həddə münaqişəyə çəkməkdədir. Zaman, istəyini soruşmadan Türkiyənin çiyninə türklüyün bayraqdarı, axır zamanın sahibi, dünya hökmranlığı kimi ən ağır və məsuliyyətli yüklər qoyub. Dinindən, yaşadığı coğrafiyasından asılı olmayaraq hər bir türkün vəzifəsi Türkiyənin çiçəklənməsi və qüdrətlənməsi olmalıdır. Bu böyük missiyanın sahibi olan Türkiyəyə qarşı diş qıcamış anqlo-sakson-sionist iş birlikçilərinin bizi parçalamaq üçün yararlandıqları şey nadanlığımız və əsl düşməni tanıya bilmək instiktimizin itməsidir. Ən yaxın iki qardaş ölkəni qarışdırmaq üçün qabardılan və daim modernləşdirilən iki səbəb var: şiəlik və Osmanlı-Səfəvi savaşları. Hər iki problemin aradan qaldırılmasına kimsə çalışmaz. Musəviyə, xristiana, vəhhabiyə qucaq açan Türkiyə şiəni din düşməni bilər. Məlum çevrələrə məğlub halda ayrıldığı ölkələrdə normal münasibətləri olan Türkiyə qalib gəldiyi və əslində zərərçəkmiş, hətta bu gün ikiyə bölünməsi daxil olmaqla zəif düşmüş bir ölkəni – öz qardaşını düşmən bilməkdədir. Qurub dağıtdıqları imperiyaların sayı ilə dünyanı heyrətə salan türklər bir toplum kimi həmin dövrlərin bu günədək qazanc və itkilərinin hesabatını aparmayıblar.
Böyük Hun, Böyük Bulqar, Xəzər, Qızıl Orda, Teymur oğulları, Böyük Çingiz xan, Dəşti Qıpçaq, Böyük Tatariya, Böyük Osmanlı, Səfəvilər və onlarla türk imperatorluğu türkün qanıyla, türkün sümüyü ilə qurulub. Yalnız Osmanlıdan Türkiyə, Səfəvilərdən param-parça edilmiş Şimali Azərbaycan, Teymuroğullarından isə Orta Asiya ölkələri əsarətlərlə dolu bir tarixlə gəlib çıxıb. Təkcə Türkiyə əsarət zəncirini yaxına buraxmayan tək türk dövlətidir. Onlarla türk qövmü müxtəlif imperiyaların basqıları altında inləməkdədir. Bu gün çoxlarının hər şeyi atıb araşdırmağa girişdiyi Atatürk olmasaydı və Çanaqqala tarixi yazılmasaydı, Türk dünyası başsız qalacaqdı. Nə yaxşı ki, sən varsan, Türkiyə!
Bu gün başında yəhudi fəsi, əlində ərəb təsbehi, boğazında qərbli qalstuku, beynində şeytan yuvası qurulmuş təfriqəçilər ölkənin içində oturub İblisin övladlarının göstərişlərini asanlıqla həyata keçirirlər. “Kitab – Quran, hədəf – Turan” sevdalı bir millətin coşqun enerjisini böyük işlərə deyil, xırda məsələlərə yönəltməkdədirlər. Çünki Türkün böyük işlər dalınca gedərək böyüməsini istəmirlər. Türk öz enerjisini çox gülünc məsələlərə xərcləməkdədir. Bu yazı mübahisə doğuran məsələlər barədədir. Tam yüz il müharibə aparmış ingilis-fransız dost olurkən bir il müharibə aparan Osmanlı türkü Azərbaycan türkü ilə niyə düşmən olmalıdır? Məgər dünyada döyüşməyə ayrı bir güc vardımı türkün qabağına çıxsın?
C.Oruellin belə bir fikri var: “Keçmişi idarə edənlər gələcəyi də idarə edəcəklər”. Bu devizə uyğun Vatikan min ildən artıqdır ki, yazılmış tarixi mənbələri məhv etməklə, üzünü köçürərək saxtalaşdırmaqla, tarixi nailiyyətləri mənimsəməklə məşğul olub. Belə bir məkrli düşmən qarşısında türkün öz daxilində məzhəb, üstünlük (mövqe) davası aparmasına haqqı varmı? Biz hamımız bir Adəmin və bir Oğuzun övladlarıyıq. Ona görə də tarixi nailiyyətlərimizi qəsb edənlərin nəzərləri torpaqlarımıza dikilib. Bunca təhlükənin qarşısında hansısa türkün “Osmanlı toyuğuna kiş deməsi”, “bir sünninin boşqabında şiə yemək yeyə bilərmi?” (Ü.Hacıbəyli, satirik, atmacalı sual) kimi çox cılız məsələlərlə başımızı qatırlar. Bu dünyanın hökm vermək üçün gözlədiyi Türkün durumuna baxın. Məzlum millətlər yüz illərdir türkün ədaləti üçün həsrət çəkməkdəykən bizim halımıza baxın. Bu gün elmin nailiyyətləri ilə silahlanan xristian dünyası Melitopolda (Ukrayna – müəl.) türk məzarından yalnız bir çınqıl qopararaq bir addım da irəli gedə bilməyərək Türkün qədim bilgiləri qarşısında heyrətdən donurkən biz nə hala düşmüşük. Dahi Azərbaycan şairinin “gül” adlandırdığı türk küfr danışır, şər-böhtanla əlləşir:

Yetmiş iki iz var yolumda müşkül,
Yetmiş biri tikan, ancaq biri gül…

(N.Gəncəvi “Xosrov və Şirin”)

Gizli elmin varisi Nizaminin gül adlandırdığı türk bütün millətlərin atasıdır. Dönük övladları yol gözləməkdən (Məsih anlamında -müəl.) gözlərinin kökü saralmışkən biz nə düşüncədəyik? Bizi bu hallara salan səbəblər var:

Çingiz xan və Səlcuqlar;
Əmir Teymur və Osmanlı;
Sultan Səlim və Şah İsmayıl;
Şiəlik və Sünnilik;
ardı var
Xaqani Ədəboğlu