— Adın ne evladım?
- Mustafa komutanım. Balıkesir’in Havran köyündenim.
Yüzbaşı deftere not aldı.
— Kaç yaşındasın?
- On sekiz. Ama ben geçen yıl da yazıldım, kabul etmemişlerdi.
Yüzbaşı başını kaldırdı, gözleri Mustafa’ya takıldı.
— Neden bu kadar istedin cepheye gelmeyi?
- Babam Yemen’de kaldı komutanım. Ağabeyim Sarıkamış’ta. Dedem, “vatan için bir kişi de senden olsun” dedi. Ben de geldim.
Yüzbaşı sessiz kaldı bir süre. Sonra yavaşça sordu:
— Annen ne dedi?
Gözleri doldu ama sustu… “Giden dönmez bilirim” dedi. Bana Kur’an-ı Kerim verdi. “Bunu hep yanında tut” dedi.
Yüzbaşı, elini gencin omzuna koydu.
— Bir isteğin var mı evladım?
- Sadece yazın... Annem bilsin, görevdeyim. Beni merakta bırakmasın.
1915 Çanakkale – Vatan, adını bile bilmediğimiz sessiz kahramanlarla kazanıldı
Burak Eroloğlu
TEREF