Yaban fillerini evcilleştirmek için Hindistanlı avcıların çok sinsi bir oyunu vardır.
Filler otladıkları yerden su yatağına giderken aynı yolu takip edermiş. Avcılar bu yol üzerine derin bir çukur kazar, üzerini palmiye dallarıyla kapatır, sıradan toprak görünümüne getirirmiş.
Şu içmeye giden fil sürüsünden biri bu kuyuya düşünce avcılar siyah elbise giyerek gelir, hayvancağıza işkence üzerine işkence yaparmış. Bir süre sonra aynı avcılar bu kez beyaz elbise giyerek gelir, hayvana su ve yiyecek verirmiş.
Bu gelip gitmeler haftalarca sürdükten sonra çukurdaki fil siyah elbiseli adamlardan nefret eder, beyaz elbiseli adamlara aşık olurmuş. Minnet duygusuna, iyilik aşkına kapılan fili oradan çıkartır, evlerine götürürlermiş.
Sonuçt gerçek kimliğini unutan, efendisine aşık olan fil, bütün varlığıyla bir hizmet hayvanı olurmuş...
Bizi de Avrupalı beyaz adamlar bu tür yöntemlerle hem çökertti, hem kurtarma oyunu oynadı ve sonunda kendisine aşık etti. Şu an Türkiye başta olmak üzere bütün müslümanlar batılı emperyal adama aşktan öte kara sevdalıdır.
II. Dünya Savaşı'ndan sonra (1945/1950) ABD ile yapılan Marshall Antlaşması sonucu bu ülkeye ağır sanayi hamlesi yaptırmadılar. Fulbright Antlaşması'yla ilk okuldan üniversiteye kadar bütün eğitim sistemi, ders müfredatı ABD'nin elinde oyuncak oldu.
Yanlışı gören, milli uyanışa yeltenen Türk Milliyetçileri hapishanelere atıldı, tabutluklarda işkence gördü. Halkın uyanmasını önlemek için fil terbiyecisi gibi gelerek 1960,1980,1997,2015 ihtilallerini ülke içine saldıkları adamlarına yaptırarak bu milleti akıllarınca terbiye ettiler.
Çünkü Türkiye, baskılardan Ötüken'den getirdiği milli kimliğini yitirmiş, celladına aşık olmuştu.
Bu aşkımış yüzünden Osmanlı coğrafyasını param parça eden, petrol yataklarına el koyan, İsrail'i bölgeye iğrenç bir canavar gibi musallat eden, İslami uyanışın bir daha yaşanmaması için Halifeliği ortadan kaldıran Batının baş efendisi İngilizleri çok severiz. Muhalefet partilerimiz iktidar olabilmek için Uzun Bacaklı İngilizlerden yardım ister.
Aşkımız gereği Fransızların nezaketini, Almanların disiplinini kendimize örnek alırız. Kılık kıyafet ve yaşam biçimimizle onlara benzemeye çalışır, İngiliz Muhibbiler Derneğini, Alman Dostluk Vakıflarını, ABD Dostluk Derneklerini, 500. Yüzyıl Vakıflarını kurarız. Ama bu arada komşu devletlerden, müslüman uluslardan, Türk dünyasından nefret eder, her birini yok sayarız.
Afganistan dahil Orta Asya Türkleri'nin gönderdiği altınlarla Kurtuluş Savaşı'nı kazandığımızı umursamaz, Rusya gönderdi diye tarih kitaplarında ballandıra ballandıra anlatırız. Hele Komünist Rusya'nın 56 milyon Türkü öldürdüğünden hiç söz etmeyiz. Edenleri de Faşist damgasıyla yargılarız.
Efendimize aşık olduğumuz için batı kültür ve inancının temelini oluşturan Yunan tanrılarını ezbere bilir, onların ahlaksızlıklarını çocuklarımıza ders kitaplarında ballandıra ballandıra okutturuz ama kendi kutsal kitabımız Kur'an-ı Kerim'den bir satır okutmayız. Avrupalı emperyalist adamlara ait bir takım tiyatro ve operaları, baleleri sahneler, halkı çağdaşlık naraları içinde bu binalara doldururuz ama Türk destanlarından, mitolojisinden haberimiz yoktur. Hatta kendi artislerimizin çevirdiği filmlerde bile cenazelerimizi Hıristiyanlar gibi gömeriz.
Bu aşkımız yüzünden Medeni ve Borçlar kanunlarını İsviçre'den, Ceza Kanunu İtalya'dan, Ticaret Kanunu Almanya'dan, İdare Hukuku'nu Fransa'dan aldığımızı çağdaşlık olarak yorumlarız.
Bu aptal aşkımız gereği Türkiye'nin ideolojisini oluşturan Kemalizmi adını Munis Tekinalp olarak değiştiren Yahudi Moiz Kohen'e "Niçin? " sorusunu soramayız. Türk Dil Kurumu'nun başında Ermeni Agop Dilaçar'ın ne aradığını sorgulamayız.
Celladımıza aşık olduğumuz için uşak kılıklı, sünepe sümsük, korkak pısırık, sindirilmiş susturulmuş, sadece kendi kardeşiyle it dalaşına girmiş, kimliksiz bir ulus olup çıktık...
İsmail YILMAZ
TEREF