1960-1980-ci illərdə SSRİ mağazalarında alkoqollu içkilərin çeşidi kifayət qədər geniş və rəngarəng idi və həm ən kasıb, həm də yüksək keyfiyyətli elit məhsullar üçün ucuz məhsullardan ibarət idi.
Üstəlik, adı ilə eyni içki bu və ya digər kateqoriyaya aid ola bilər, burada hər şey bir sıra amillərdən asılı idi. Məsələn, onun istehsalında istifadə olunan materialların keyfiyyəti, avadanlıqları və texnoloji prosesə uyğunluğu. Təbii ki, külli miqdarda pul qazananlar (İttifaqda belə insanlar kifayət qədər az idi) və ya partiya və təsərrüfat rəhbərləri kateqoriyasına aid olanlar özləri üçün kifayət qədər əlçatan olan yüksək keyfiyyətli içkilər içməyə üstünlük verirdilər.
Vodka və çəkmə araqlar
SSRİ-də ən demokratik spirtli içki həmişə bayramlarda, xüsusi tədbirlərdə, gündəlik həyatda da istehlak edilən araq olub. Bütün təbəqələrin nümayəndələri onu içirdilər, həm çox keyfiyyətli, həm də heç də keyfiyyətli olmayan araqlar satışda idi. Bu, əsasən istehsalçıdan asılı idi və açıq şəkildə pis araq məhsulları az olsa da, müəyyən fabriklər bir növ keyfiyyət zəmanəti hesab olunurdu. Məsələn, sovet arağının standartını istehsal edən məşhur Moskva “Kristal” – “Stoliçnaya”. Heç vaxt rəflərdə qalmazdı və elita tərəfindən yüksək qiymətləndirilirdi.
Bununla birlikdə, digər markalar kimi – “Posolskaya”, “Oxotniçya”, “Pşeniçnaya” və ya “Zolotoye kolço”. Sonuncu “mükafat” kateqoriyasına aid idi və ixrac edilirdi – xaricdə çox həvəslə alınırdı. Ancaq onu ölkədə də almaq mümkün idi, baxmayaraq ki, bu, o qədər də asan deyildi və həm də olduqca bahalıydı. Halbuki, pul olsaydı, bu seçimi ən yaxşısı hesab etmək olardı.
Araqla yanaşı, bir çox müxtəlif likörlər də istehsal olunurdu və yeri gəlmişkən, “əziz” Leonid İliç acıları çox sevirdi. Ən çox o, “Zubrovka”ya üstünlük verirdi, amma “Starka”ya da böyük sevgisi vardı.
Sovet konyakı
Sovet dövründə çoxlu sayda müxtəlif marka konyak istehsal olunurdu və onlardan bəziləri Avropada çox məşhur idi. Sovet konyakları illərlə, bəzən hətta onilliklərlə köhnəlirdi – 20 və hətta 40 il illənməsi təəccüblü deyildi. İttifaqın ilk üzüm konyakı 1937-ci ildə İrəvan brendi zavodunda yaradılmış, uzun müddət yalnız Ermənistanda istehsal edilmiş, lakin sonra milli sovet brendinə çevrilmiş “Yubileynıy” idi. Halbuki, erməni brendi hər şeydən çox dəyərləndirilirdi və Sovet rəhbərliyi tərəfindən ona üstünlük verilirdi.
Əlbəttə ki, “Yubileynıy” ilə yanaşı, digər markalar da istehsal edildi – “Nairi”, “Axtamar”, “Yerevan”, “Prazdnichny” və s. Ümumiyyətlə, konyaklar ölkənin üzümçülük rayonlarında – Gürcüstanda (Sakartvelo, Tbilisi və s.), Moldovada (Ağ leylək, Codru, Doina), Azərbaycanda (Gəncə, Şirvan), Ukraynada (“Çernomorski”, ” Slavutiç” və s.) istehsal olunurdu. Onların hamısı elit içkilər kimi yerləşdirilir və müvafiq olaraq araq və likörlərdən daha bahalı olurdu – bəzi markalar üçün 100 rubldan çox ödəmək lazım gəlirdi.
Şərablar, rom və s.
SSRİ-də çoxlu şərab istehsal olunurdu və o, çox fərqli idi – meyvə və giləmeyvə “Şmurdyak”dan yüksək keyfiyyətli üzüm məhsullarına qədər. Əlbəttə ki, onlar qiymət baxımından da fərqlənirdilər, çünki ən yaxşı şərablar yalnız xüsusi üzüm sortlarından hazırlanmır, həm də bir müddət palıd çəlləklərində yaşa dolurdu. Onların nəzərəçarpacaq dərəcədə baha başa gəldiyi aydındır, lakin elita üçün bu problem deyildi – yalnız dad vacib idi. Xüsusilə o dövrlərdə Moldava, Krım və Gürcüstan şərabları, o cümlədən üzüm və port şərabları məşhur idi. “Bastardo”, “Ağ Qırmızı Daş Muskat”, “Kindzmarauli”, “Xvinçkara” – bu adlar bu gün bütün bu müxtəlifliyi görməyə müvəffəq olanlar arasında istər-istəməz nostalji hissi oyadır.
Bundan əlavə, idxal olunan məhsullar tez-tez mağazalarda görünürdü – Bolqarıstan, Macarıstan və Rumıniya şərabları və Kuba rom Havana Klubunu da xatırlaya bilərsiniz. Və əlbəttə ki, məşhur “Riqa balzamı”, Estoniya “Köhnə Tallinn” və digər ekzotik şeylər. Bunlar həqiqətən elit məhsullar idi və istehlakçının müəyyən və kifayət qədər yüksək sosial statusa malik olduğunu göstərirdi.
//tribunainfo.az