Dünyanın bir çox ölkələrdə qanlı müharibələrin, vətəndaş qarşıdurmalarının, siyasi münaqişə və kütləvi qətliamların geniş vüsət aldığı aldığı bir dövrdə xətadan-baladan uzaq firavan həyat sürdüyümüzə görə, məncə, hər gün Uca Yaradana şükr etməli, dinc şəraitdə yaşadığımız hər günün, bəlkə də hər anın qədrini bilməliyik.

Milyonlarla insanın doğma yurd-yuvalarından didərgin düşdüyü, bir tikə çörəyə möhtac qaldığı, körpə balaların aclıq və səfalətdən öldüyü bir dönəmdə hər gün işə gedib sağ-salamat evə qayıtmağın, isti yuvanda ailə üzvlərinlə birgə masa arxasında əyləşməyin, dünyada baş verən qorxunc olayları isti çay içə-içə televizordan izləməyin, gecənin bir aləmi heç kimdən və heç nədən qorxmadan dəniz kənarında təmiz havada gəzməyin qiyməti ödənmizdir. Dünyanın cəhənnəmə çevrildiyi bir zamanda insan üçün bundan böyük səadət ola bilməz. Bu cür firavan həyat sürdüyümüzə, necə deyərlər, cəhənnəm içində bizə kiçik cənnət məkan yaratdığına görə göydə Allaha, yerdə dövlətimizə minnətdar olmalıyıq.


Dövlət başçımız, ulu öndər Heydər Əliyevin layiqli davamçısı cənab İlham Əliyevin xalqımız firavan gələcəyi naminə gördüyü işlər öz nəticəsini verməkdədir. Millətinə, dövlətinə sadiq vətəndaşlarla yanaşı, “sapı özümüzdən olan baltalar”ın da yer aldığı cəmiyyəti - dövləti idarə etməyin çətinliyini çox az adam tam mənası ilə dərk edir. Ali baş komandan demək olar ki, hər çıxışında, hər müraciətində harınlayaraq qanunlara meydan oxuyan məmurlara xəbərdarlıq edir, ünvanlı ismarıclar göndərir, bunun onlar üçün heç də yaxşı sonluqla bitməyəcəyini açıq-aşkar bəyan edir. Amma nə edəsən ki, tamahkarlıq bəzi insanların xislətindədir.

Kapitalın əsirinə çevrilmiş, zənginlikdən harınlamış, başı eyş-işrətə qarışmış məmurlar vicdan, mənəviyyat, şərəf və ləyaqət kimi anlayışları çoxdan unudublar. İnstiktlə yaşamaq bir qayda olaraq heyvanlara məxsus keyfiyyətdir. Bununla belə heyvanlarda da bunun bir həddi, hüdudu var. Biz istəsək də, inəyi, öküzü, iti, pişiyi mədəsinin tutumundan çox yeməyə məcbur edə bilmərik. Öküzün ağzını otla doldursan, o, mütləq qeyzlənib artıq olanı kənara tüpürəcək, hələ üstəlik, müxtəlif hərəkətlərə qəzəbləndiyini nümayişkarə şəkildə göstərəcək. İndi gəlin, öküz üzərində sınadığımız bu kişik təcrübəni şüurlu məxluq olan insana tətbiq edək. Heç şübhəniz olmasın ki, canlıların əşrəfi təbiətin bütün qayda-qanunlarına zidd şəkildə davranacaq. Mədəsi dolsa da, gözü doymaq bilməyəcək. Ən son məqamda mədəsinin artıq qidanı həzm etməkdən imtina etdiyini görəndə yediklərini spirtli içkinin köməyi ilə “əritməyə” çalışacaq.

Yaşadığımız dövr üçün kifayət qədər aktual mövzudur. Bu barədə saatlarla danışmaq və yazmaq olar. Amma məni ən çox maraqlandıran bu mövzuda tez-tez adı çəkilən “kapitalizm” adlı yeni sistemin bəzi meyarlarıdır. Əslində termin özü öz mahiyyətini açıqlayır – hər şey kapital naminə, kapital uğruna. Sanki “kapital” dünyanın ən müqəddəs məfhumudur. Sanki bütün bəşəriyyət ona səcdə edir. Sanki həyatda ondana qiymətli, ondan mühüm heç nə yoxdur. Amma bu, qətiyyən yanlış fikirdir. Kapitalizmin əsasını təşkil edən kapitala bu dərəcədə dəyər vermək çox böyük səhvdir. Nə tarix, nə gələcək nəsillər bunu bizə bağışlamaz. Onun uğrunda bu qədər qanlar axıtmağa, bu qədər günahsız canlar almağa, bu qədər insanın ahını üzərinə götürməyə dəyməz. Axı niyə acgöz məmurlar bunu anlamaq, qəbul etmək istəmirlər?

Gözlərini zəif müdafiə olunmuş sosial zümrənin cibinə dikən bu məmurlar onların taleyi ilə oynayırlar. Mal-mülk, var-dövlət sahibi olmaq istəyinin onları uçuruma apardığını anlamırlar. Hərəsliyin bu həyatda hələ heç kimə xoşbəxtlik gətirmədiyini dərk etmək istəmirlər. Qanunsuz yollarla qazanılan kapital sayəsində əvvəlcə vicdan, mənəviyyat, bir müddətdən sonra isə qorxu hissi məhv olur. Qorxu hissi olmadan yaşamaq isə mümkün deyil. Bunun sonu gec-tez faciə ilə bitir. Yəqin ki, faciə deyəndə nəyi nəzərdə tutduğumu anladınız.

Hal-hazırda dünyanın bir çox ölkələrində baş verənləri mavi ekranlardan dəhşət və vahimə içərisində izləyirsiniz. Axı biz özümüz də dünya ictimaiyyətinin ayrılmaz hissəsiyik. Korrupsiya, rüşvətxorluq, qanunlara etinasızlıq kimi viruslardan kimsə bizi sığortalamayıb. Nədənsə məmur libasını geyib əlinə qovluq alan şəxs bir saniyənin içində adi vətəndaş simasını itirir. Həmin andan etibarən onun düşüncə tərzində və davranış qaydalarında köklü dəyişikliklər baş verir. Sanki hardan və necə gəldiyini unudur. Keçmişini, tarixini unudur. Ən nəhayətində insan olduğunu, torpaqdan gəlib torpağa da gedəcəyini unudur. Uğrunda illərlə mübarizə apardığı kürsüyə oturar-oturmaz onu bir neçə “mühüm” məsələ düşündürməyə başlayır: a) əyləşdiyi kürsüyə görə ödədiklərini geri qaytarmaq; b) kürsü sahiblərinin sırasına qatılmaq üçün mümkün qədər çox sərvət toplamaq və s.

Bu ənənə bineyi-qədimdən mövcuddur. Bir zümrənin digər zümrə üzərində hökmranlığı formalaşdığı gündən belə məmurlar ortaya çıxmağa başlayıb. İllər, əsrlər keçib. Quldarlıq feodalizmlə, feodalizm kapitalizmlə, kapitalizm sosializmlə əvəz olunub... Güclü dövlətlər, nəhəng imperiyalar yaranıb. Müxtəlif idarəetmə formaları meydana çıxıb. Hər bir dövlətdə vətəndaşların təhlükəsizliyinə cavabdehlik daşıyan ciddi struktur formalaşıb. İstər dövlət təhlüksizlik komitəsi adını daşısın, istərsə də dövlət təhlükəsizlik nazirliyi – fərq etməz, mahiyyət eynidir.
Biz, ötən əsrin 50-60-cı illərinə aid nəslin nümayəndələri, həyatımızın, demək olar ki, 40-50 ilini sosialist dövlət quruluşunda yaşamışıq. Həmin dövrdə vətəndaş təhlükəsizliyi bütün hakimiyyət strukturları üçün ən az dövlətin təhlükəsizliyi qədər böyük əhəmiyyət kəsb edib. Bura həm təhlükəsizlik orqanları, həm milis orqanları, həm də silahlı qüvvələr aiddir. “Bizim milis bizi qoruyur!” şüarını yəqin ki, xatırlayırsınız. Bunu təkcə milis yox, bütün milli təhlükəsizlik orqanlarında, eləcə də silahlı qüvvələrdə xidmət edənlər qarşılarına prioritet olaraq qoymuşdular. Ordu və çekist sözünü bilməyən vətəndaş tapılmazdı. Bu ifadələr sadiqlik və mənəvi saflıq nümunəsinə çevrilmişdi. ÇEKA-nın (Fövqəladə Komissiya) yaradıcısı F.E.Cerjinski deyirdi: “Çekistin başı soyuq, ürəyi isti və əlləri təmiz olmalıdır!” Tam səmimiyyətimlə deyirəm, adi vətəndaş olaraq biz əsgərimizi də, milisimizi də sevirdik. Lap doğmamız, yaxınımız kimi sevirdik. Onlarla son tikəmizi də paylaşmağa hazır idik. Milisdən qorxmaq ağlımıza belə gəlməzdi. Bu insanları şad günlərimizdə evimizə dəvət edir, sevincimizi, dərdimizi bölüşürdük. Bütün qəsəbəyə, kəndə bircə müvəkkil bəs edərdi. Bu müvəkkil vətəndaşın dar günündə imdadına çatar, onunla duz-çörək kəsərdi...

Bunu yaxın keçmişimizə kiçik səyahət olaraq qəbul edin. Bu elə bir zaman idi ki, hara addım atsan orada hörmət, mənəviyyat, ailə dəyərləri, səmimi dostluq, yoldaşlıq görərdin. Onu da nəzərə alın ki, bütün bunlar sosializmdən kapitalizmə keçid kimi çətin bir dövrdə yaşanıb.
Qayıdaq yenidən yaşadığımız dövrə. Hadisələrin gedişatı bunu deməyə əsas verir ki, bəziləri Prezidentin milli təhlükəsizlik nazirinin vəzifədən azad edilməsi barədə imzaladığı sərəncamı, bu qurumda çalışan yüksəkçinli məmurların – generalların kütləvi həbsinin və baş verənlərlə bağlı başladılan cinayət işinin mahiyyətini hələ də dərk etməyiblər. İndi siz deyin – kapitalı bu qədər çox sevməyə dəyərmi? Ailəsinə çörək aparmaq dərdində olan insanların son tikəsinə göz dikməyə, yaşamaq üçün kifayət edəcək qədər sərvətə sahib olduqları halda rüşvətə qurşanmağa, günahsız insanlara əzab verməyə dəydimi? Axı sizin Suriyanı talayan başkəsən quldurlardan fərqiniz nədir?!

Cerjinskinin dediyinin tam əksini müşahidə edirik – qızmış beyin, buz parçasına çevrilmiş ürək və həm qana, həm də kapitalın kirinə bulaşmış əllər!

Elə zənn etməyin ki, kimsə sizə bata bilməz. Toxunulmaz olduğunuzu düşünürsünüzsə, yanılırsınız. Yanılırsınız, cənab quldurlar! Düzdür, siz çox fəalsınız, amma sayınız azdır. Bəlkə də kapital sevgisi sizdə elə bir təəssürat yaradıb ki, guya sayınız olduqca çoxdur, sizi məğlub etmək mümkün deyil. Amma bu, belə deyil! Qətiyyən belə deyil!!! Cənab Prezident bunu dəfələrlə həm sözlə, həm də əməllə sübut edib. Hamı kimi siz də əbədi deyilsiniz, ölümə məhkumsunuz. Amma öləndə də gərək təmiz vicdanla öləsən. Vətəninin adına ləkə gətirməyən bizim kimi sıravi vətəndaşlardan fərqli olaraq sizin əvvəlcə layiqli şəkildə daşıya bilmədiyiniz rütbəniz əlinizdən, qovluğunuz qoltuğunuzdan alınacaq, sonra isə normal cəmiyyətin düz dibinə kimi enəcəksiniz, uçuruma qədər yuvarlanacaqsınız. Yalnız sahib olduqlarınızı itirdikdən sonra dərk edəcəksiniz ki, mənəvi cəhətdən nə qədər yoxsul və cəmiyyət üçün nə qədər faydasız ünsür imişsiniz. \\istiqlal.az\\